– Мы павінны чакаць іх у лесе і ў чэснай бойцы забіць усіх.

– Аўчылак, чэсная бойка – гэта калі воўк б’ецца з ваўком адзін на адзін. А тут кожнаму прыйдзецца біцца з дзясяткам ворагаў. Хто яшчэ хоча гаварыць?

– Я хачу, – да ўзвышэння выйшла Сурта, старая ваўчыца з сівой поўсцю, маці Грыка. Яна заўсёды агучвала пазіцыю ўсіх ваўчыц зграі.

– Мы слухаем цябе, Сурта.

– Аўчылак – малады гарачы воўк. Ён хоча біцца і памерці. Кроў гоніць яго ўперад, а мазгі не працуюць. Калі і біцца з белымі, то рабіць гэта трэба за сценамі, якія мы зараз будуем. І чым вышэй яны будуць, тым лепш. Трэба падумаць над тактыкай. Я ведаю, што мы загінем, аднак жыццё трэба аддаць як мага даражэй. І яшчэ…

– Я хачу гаварыць!

Сурта змоўкла. Усе паглядзелі ў бок нахабніка, які перарваў прамоўцу на сходзе. Гаўл – малады, але слабы воўк, які не цаніў традыцыі і трымаўся асобна ад астатніх. Ён не працаваў разам са зграяй, самастойна паляваў і жыў у сваё задавальненне. Такія як ён былі ў кожнай зграі. Астатнія рабілі выгляд, што іх не існуе. За вочы такіх ваўкоў абразліва называлі “адзінцамі” ці “самотнікамі”.

– Вітаю цябе на сходзе, Гаўл. Калі не памыляюся, гэта твой першы сход за жыццё. Ты перапыніў слова паважанай Сурты і лічыш, што мы будзем цябе слухаць?

– Грык! Нашто мне было хадзіць на іншыя сходы? Каб вырашыць, колькі зуброў трэба з’есці? Ці ў якім лесе спыніць паляванне, каб цалкам не зніштожыць усіх жывёл? А можа, каб выбіраць ваўкоў на будоўлю фермы? Я прыйшоў на сход, калі ўсёй зграі, не, нават усім ваўкам пагражае небяспека. І вы павінны мяне слухаць. Бо я ведаю, як выратавацца.

– Добра, Гаўл. Мы выслухаем цябе. Аднак ведай, калі ты перарваў Сурту з-за нейкіх глупстваў, то пасля сходу табе прыйдзецца бегчы як мага хутчэй, інакш застанешся без хваста і вушэй.

– Я згодны. Але гаварыць буду толькі з табой і Аўкам. Усё роўна рашэнне прынятае – мы будзем змагацца з белымі. І не ў лесе, як таго хоча Аўчылак, а за сценамі, як сказала мудрая Сурта. Таму дазволь размаўляць асабіста.

– Калі так, то Сурта можа працягваць.

– Мне больш няма чаго казаць, Грык, – сказала ваўчыца.

– Ёсць у каго што сказаць? Калі не, то сход скончаны.

3.

Максім прачнуўся і закрычаў. Вялікая смуродная рука накрыла яго рот.

– Мы прыйшлі, як дамаўляліся.

Над хлопцам навісаў учарашні знаёмы з чорнымі валасамі.

– Замоўкні, а то будзе горш.

Максім кінуў спробу закрычаць.

– Так лепш, – чарнявы прыбраў руку і сеў на стул каля ложка. Бялявы і лысы стаялі побач з ім. – Не трэба пужацца. Мы прыйшлі дамаўляцца. Зараз усё вырашым і будзеш вольны.

– Што ты цягнеш? Дай па зубах і ўсё, – белы быў самым нецярплівым з траіх.

– Не трэба. Куды спяшацца? Ды й здаецца мне, гэты хлопец добра ўсё разумее. Так, Максім?

– Што вам трэба? Забірайце што хочаце. Толькі не забівайце.

– Пашанцавала гэтым разам, – замычэў лысы. – Добра, што ты ідзеш на кантакт. Аднак, мы не забойцы. Нам патрэбна толькі гісторыя. Аддай яе і ўсё.

– Я перакажу гісторыю дзяўчыны, калі трэба…

– Не. Мы ведаем, што яна сказала. Нам патрэбны працяг.

– Але ж я не ведаю…

– Дай згоду і ўсё.

– Я згодны.

Лысы падышоў бліжэй і прыклаў свае вялікія пальцы да скронь Максіма. Перад вачамі хлопца панесліся каляровыя выявы, быццам нехта паставіў кіно на перамотванне. Калі ён ачухаўся, тройцы ў кватэры не было, а галава расколвалася ад болю. Макс памацаў скроні і адхапіў пальцы ад болю. Устаць з ложка і пайсці ў ванну ён не змог – ногі не слухаліся. Розум праваліўся ў небыццё.

Воўчы сон

Гаўл стаяў перад Грыкам і Аўкам нізка схіліўшы галаву. Не з-за пашаны да прысутных – пры нараджэнні яму пашкодзілі хрыбет. І таму ён не мог доўга трымаць галаву высока.