Тирә – якта күрәм мин.

Әллә төш булды, әллә хыялым,

Ә тормышта нәкъ киресенчә.

Дөньяны үзгәртеп булмый инде,

Өмет бар тик Ходайда.

Зинһар, Аллам, ярдәм итче

Бала көткән анага.

Урам буйлап кайтып килә,

Чак атлап бер кырмыска.

Кулбашлары сәленгән,

Башы өелгән аска.

Иртән торды кояш белән,

Ул күптән инде йоклый.

Кырмыска чак эш бетереп,

Өенә таба атлый.

Юынырга түгел, ашарга да

Хәле бөтенләй калмаган.

Кара җирдә эшли бит ул,

Кәсебе калган ата – бабадан.

Юкка чыкты шым гына,

Кайда китеп югалды,

Нәкъ сигез сәгатьлек эш —

Болай булмаска тиеш.

Юкка көрәшкәннәр икән

Безнең ата – бабалар.

Дөрес эшләп, ял итеп,

Матур яшәсеннәр иде балалар.

Караңгыдан караңгыга кадәр,

Кырмыска кебек эшләп,

Яшьләрнең гомере уза,

Гаилә корырга да юк исәп.

Кырмыска күпкә чыдар,

Биле нечкә булса да.

Кешегә ярдәм кирәк,

Көчле дип саналса да.

Һәр кешенең хокуры бар

Сигез сәгатьлек эшкә.

Якты киләчәкне көтергә

Түземлек бир Ходай безгә.

Кеше күңеле бигерәк нечкә,

Җеп кебек, өзелергә тора.

Каты бәрелмәгез кешегә,

Тиз төзәлми бит яра.

Бирелгән кешегә тел —

Сөйләшеп яшәр өчен.

Әгәр бүре сөйләшә алса,

Усал сөйләшер иде гел.

Бүре булмыйк, дуслар,

Кеше бит акыл иясе.

Сүзнең кадерен белик,

Уйлап сөйлик сүзне.

Матур сүз әйттегезме

Әле бүген берәйсенә?

Өлгергәнсез, димәк, ул кешенең

Кояш балкый күңелендә.

Кеше шатландыра белсәң,

Үзең дә алырсың шатлык.

Җир шары әйләнгән кебек,

Бар да әйләнеп кайтыр.

Аю күзлеген кигән,

Алдына куйган китап.

Бигрәк кызык язганнар дип,

Укып утыра, мактап.

Ә син укый беләсеңме?

Белмәсәң, тизерәк өйрән.

Китап яраткан кеше

Һәрчак булыр белемле.

Керпе малае алма тапкан,

Шатланып, уйлап куйган:

«Хәзер кайтам да өйгә,

Бүлеп бирәм әти – әнигә».

Алма киткән тәгәрәп,

Керпе күзе булган түгәрәк.

Тиз генә йомарланып,

Алманы куа киткән.

Ике алма тәгәрәгән,

Бүренең ушы киткән:

«Нишләп алмагачта

Энәле алма үскән?».

Көзгегә карап попугай

Соклана үзенә һәркөн:

«Нинди томшык, нинди каурый —

Үәт матурмын, ичмасам!».

Дөрес яши бу кошкай,

Өйрәнгән үзен яратырга.

Ярата белсәң шулай,

Яратырсың барсын да.

Көзгедән син моңсуланып,

Санама җыерчыклар.

Зур ихтибар бирмә аңа,

Ул бит бары сызыклар.

Көзге һәрчак дөресен сөйли,

Һич үпкәләмә аңа.

Бәхетле итеп елмай,

Елмайган кеше матур була.

Бар да тели үзгәрергә,

Риза булмыйча танау, иренгә.

Төзәтмә табигатьне, белеп тор,

Алла – иң яхшы скульптор!

Тургай бигрәк кыен яши —

Песи аңа комачаулый.

Рәхәт сулап, тыныч атлап,

Җиргә төшеп йөри алмый.

Үз кадерен белә тургай,

Ул песи өчен туган мени?

Гарләнмичә, песи азыгы

Булырга ул җыенмый!

Тургай, теләсә җиңел генә

Болытка очып менә ала.

Тели икән, тәрәзәдән кереп,

Өй эчендә оча ала.

Кем аның өчен песи,

Бер йон кисәге инде.

Тургайның ачуы килеп,

Кинәт сызгырган иде.

Песи калтырап төште,

Артка табан чигенде.

Күз ачып йомган арада

Песидән җилләр исте.

Менә шулай, дускайларым,

Яшәгез кыю булып.

Курку берүзе яшәсен әйдә,

Куркып кына тын алып.

Кыш бөтенләй булмый диләр,

Кайсы бер чит җирләрдә.

Оҗмахка охшап тора,

Әй рәхәттер инде анда.

Тәнгә җылы, һавасы саф,

Җимеш үсә ел әйләнәсенә.

Барып яшәргә шунда

Барыбер тартмый күнелем.

Чыгып китсәм, югала бит

Искиткеч дүрт мизгелем.

Кар шыгырдый аяк астында

Яуган чакта энҗе бөртекләр.

Кызарган алма кебек,

Матурланып китә битләр.

Әле яңгыр ява, әле кар,

Әле көзге җилләр исә.

Язын табигать уянса,

Үзе бер зур мөгҗизә.

Туган ягым болыннары,

Якын урман, таулары,

Чылтырап аккан чишмәләре,

Нинди матур кешеләре.

Ничек ташлап китәм барсын,

Юк, миннән булмый.

Яфрак кебек саргаермын

Сагынуга түзә алмый.

Юк, китмим, ташламыйм,

Туып үскән җиремне.

Тынычлан күңелем, борчылма,

Без калабыз монда.

Терәк кирәк Ватаныма —

Әле аның авыр чагы.