– Мосгейм, De turbata per recentiores Platonicos ecclesia (впервые изд. 1725, также в его переводе Systema intellectuale Кедворта);

– Ган, De Platonismo theologiae veterum ecclesiae doctorum, nominatim Justini et Clementis Alex. corruptore (Виттенберг, 1733);

– Кейль, De causis alieni Platonicorum a religione Christiana animi (1785), а также в программных диссертациях De doctoribus veteris ecclesiae culpa corruptae per Platonicas sententias theologiae liberandis (1793—1806), переизд. в Opuscula academica Кейля, изд. Гольдхорна, ч. II (Лейпциг, 1821, с. 389—858);

– Эльрихс, De doctrina Platonis de Deo a Christianis et recentioribus Platonicis varie explicata et corrupta (Марбург, 1788);

– Дене, De γνώσει Clementis Alexandrini et de vestigiis neoplatonicae philosophiae in ea obviis (Лейпциг, 1831);

– Альб. Ян, Dissertatio Platonica (Берн, 1839);

– Баумгартен-Крузиус, Lehrbuch der Dogmengeschichte (I, 67 и далее);

– Генрих фон Штейн, Der Streit über den angeblichen Platonismus der Kirchenväter (в Niedners Zeitschrift für historische Theologie, 1861, вып. 3, с. 319—418), а также во второй и третьей частях его Geschichte des Platonismus (Гёттинген, 1864, 1875; см. выше, с. 1).

К этому вопросу относятся также работы, такие как:

– Г. Н. Клаузен, Apologetae ecclesiae Christianae Ante-Theodosiani Platonis ejusque philosophiae arbitri (Копенгаген, 1817);

– Элерс и др. (см. выше, ч. I, §41, 5-е изд., с. 142).

Об Александрийской катехизической школе писали, в частности:

– Герике (Hal. Sax., 1524—25);

– К. Ф. В. Хассельбах (De schola, quae Alexandriae floruit, catechetica, Штеттин, 1826, и De Catechumenorum ordinibus, там же, 1839);

– см. также Баумгартен-Крузиус (Dogmengeschichte, I, с. 126), Шницер (Origenes, с. V), Реденнинг (Origenes, I, с. 57 и далее), а также Маттер в его Histoire de l’école d’Alexandrie (Париж, 1840) и Ж. Симон, Histoire de l’école d’Alexandrie (Париж, 1845).

Сочинения Климента Александрийского издавали:

– П. Викторий (Флоренция, 1550);

– Фрид. Зильбург (Гейдельберг, 1592);

– Поттер (Оксфорд, 1715);

– Фрид. Обертюр (Вюрцбург, 1780);

– Рейнхольд Клотц (Bibliotheca sacra patrum ecclesiae Graecorum, ч. III, Лейпциг, 1831—34);

– Вильгельм Диндорф (4 тома, Оксфорд, 1869);

– у Миня они составляют VIII и IX тома греческих отцов.

О Клименте писали:

– Мюншер (см. выше у Тертуллиана);

– П. Хофстеде де Гроот (Dissertatio de Clemente Alexandrino philosopho christiano, Гронинген, 1826);

– Дене (De γνώσει Clementis Alex., см. выше);

– Лепсиус (Über die πρῶτα στοιχεῖα bei Clemens Alex., в Rheinisches Museum, 4-й год изд., 1836, с. 142—148);

– Й. Рейнкенс (De fide et γνώσει Cl. etc., Бреслау, 1850; De Clemente presbytero alexandrino liber, там же, 1851);

– Герман Рейтер (Clem. Alex. theol. moralis capita selecta, комментарий, там же, 1853);

– Г. Леммер (Clem. Alex. de λόγῳ doctrina, Лейпциг, 1855);

– Эбер-Дюперрон (Essai sur la polémique et la philosophie de Clément d’Alexandrie, 1855);

– Ж. Когна (Clément d’Alexandrie, sa doctrine et sa polémique, Париж, 1858);

– Г. Шюрер (Die hellenische Bildung und ihr Verhältnis zur christlichen nach der Darstellung des Clemens v. Alex., диссертация, Мюнстер, 1859);

– Й. Г. Мюллер (Idées dogmatiques de Clem. d’Al., Страсбург, 1861);

– Фреппель (Clément d’Alexandrie, Париж, 1866);

– В. Хиллен (Clem. Alex. quid de libris sacris Novi Test. sibi persuasum habuerit, Кесфельд, 1867);

– Г. Прайше (De γνώσει Clementis Alexandrini, диссертация, Йена, 1871);

– Функ (Clemens v. Alex. über Familie und Eigenthum, в Theologische Quartalschrift, 53-й год изд., 1871, с. 427—449).