***

Βούλεται είπειν τά συμβαίνοντα περι τήν θέαν και τήν άνάμνησιν του νοητου κάλλους ίδόντα το κάλλος και έκ τούτου άναπεμπαζόμενον έπι το νοητον κάλλος· έ κ γάρ τής φρίκης μεταβολή λαμβάνει· διττή δέ ή μεταβολή, ή μέν άπο του νοητου έπι τήν γένεσιν [μεταβολή], ήν και «άπόπτωσιν» είπε τής ψυχής, ή δέ άπο τής γενέσεως έπι το νοητόν, ήν «θέαν» καλει. Νυν ούν περι τής πτεροφυήσεως βούλεται είπειν πώς αρχεται το πτερον αρδεσθαι· πάντα δέ ταυτα μεταφορικώς λέγει. ίδρώς, τουτέστι θειος ίδρώς · ένταυθα γάρ ούσα ή ψυχή τῷ οντι ίδροι, έως ού καταδράξηται του νοητου· τής ούν γενέσεως σημειόν έστιν οίδρώς · ίδρώς ούν τοιουτος λαμβάνει ώς άποθέσθαι τήν γενεσιουργόν ένέργειαν. Η δέ θερμότης οίδας οτι ζωτική έστι· και γάρ και τά ένταυθα πάντα διά τής θερμότητος σφζεται· έσται ούν ή θερμότης ή άναγωγος δύναμις τής ψυχής τής διά πυρος ζώσης τών νοητών. Το δέ ά ή θ η ς είπεν έπειδή προ τούτου ούκ είχε τοιαύτην θερμότητα, έν όσφ ήν περι τήν γένεσιν άναστρεφομένη· μήπω γάρ άναμνησθεισα τών νοητών, ουπω είχε τοιαύτην θερμότητα ένεργόν. Επειδή δέ ήρξατο άναμιμνήσκεσθαι, θερμαίνεται και άνάγεται· και γάρ και ένταυθα ή θερμότης άναφέρει το ύγρον έπι το ανω.

κβ. Δεξάμενος γὰρ τοῦ κάλλους 251b

Ведь благодаря глазам формируется память. И впитывание происходит вместо изображения красоты. Принятие, поскольку оно частично постигает эти вещи. Она согрета, а не оттолкнута, поскольку ее восходящая сила начинает питаться, так же как и цветение. Точно так же о цветах розы можно сказать, что они наиболее смешанные; будучи согреты, они раскрываются: и здесь речь идет о раскрытии и восхождении души. Согревшись, она растаяла: ибо тогда она была наиболее смешанной под твердью, но теперь она растаяла и растворилась, и все порождающие элементы стали легкими для восхождения. Это можно понимать как плавление металла; вместо того чтобы раствориться и развернуться: ведь расплавленный металл течет и распадается. И здесь мы обозначаем серьезную душу, что из немногих отправных точек и многих уроков она может достичь многого. Поэтому, от вида и приближения красоты, говорится, что она согрелась и развернулась, и смогла подняться к целому, относительно тех элементов возникновения, которые давно были наиболее смешаны под твердостью, а именно силы души, которые из-за поколения были наиболее смешаны, начали расширяться под теплом и восходящей силой.

***

Διά γάρ τών όμμάτων ή άνάμνησις γίνεται. Τήν δέ άπορροήν άντι του είδωλα του κάλλους. Δεξάμενος έπειδή | μερικώς τών τηδε άντιλαμβάνεται. Εθερμάνθη δέ άντι του άπεκινήθη, καθο ή άναγωγος αύτής δύναμις αρχεται αρδεσθαι, ώσπερ και άνθειν. Τον αύτον δέ τρόπον αν είποι τις έπι τών καλύκων τών ρόδων ότι μεμυκότα έστί, θερμανθέντα δέ έξαπλουται· λέγει δέ περι τής έξαπλώσεως καί ανόδου τής ψυχής. Θερμανθέντα δέ έτά κη · τότε γάρ ήν συμμεμυκότα ύπο σκληρότητος, νυν δέ έτάκη καί διελύθη καί ευλυτα γέγονε πάντα τά γενεσιουργά προς αναγωγήν. Δύναται δέ το έτάκη ώς έπί του κηρου λαμβάνεσθαι, αντί του διελύθη καί ήπλωται· καί γάρ ό κηρος τηκόμενος χέεται καί διαλύεται. Καί ένταυθα δέ σημειον ψυχής σπουδαίας ποιούμεθα, το έξ ολίγων αφορμών καί μαθημάτων πολλά δύνασθαι τεκειν. Καί ένταυθα ούν έκ τής θέας καί τής προσβολής του κάλλους φησίν οτι έθερμάνθη καί ήπλώθη καί έπί τά ολα ανελθειν ήδυνήθη τά περί τήν ε κ φ υ σ ι ν, α πάλαι ύπο σκληρό |τητος συμμεμυκότα ήσαν, τουτέστιν αί δυνάμεις τής ψυχής, α'ίτινες διά τήν γένεσιν συμμεμυκυιαι ήσαν, ήρξαντο εύρύνεσθαι ύπο θερμότητος καί τής αναγωγου δυνάμεως.

κγ. Eπιρρυείσης δὲ τῆς τροφῆς 251b

Естественно, каждая человеческая душа обладает способностью возноситься: это говорит о ее силе, которая когда-то была скрыта глубоко внутри, о присущей ей энергии. Корень вышел наружу, получил питание и явил силу крылатого существа. Во всей душе, а не только в ее части: ведь не каждый аспект возносится, а все. Ибо все было вместо: оно обладало восходящими силами. Жизнь, следовательно: как здесь мы слышим о чрезмерно сильном огненном жаре, так и в душе мы говорим о «жаре» как об избытке склонности к восхождению: таким образом, говорится, что она имеет чрезвычайно сильную склонность и побуждение к высотам. Это необходимо, то есть: он прыгает с энтузиазмом и изливается: поэт: и много пота пролито.