Бұл жылтыр қара сауыт тасбақаның сауыты болатын. Яғни тасбақа осылай пайда болған екен. Сол себепті тасбақа жалқау болады. Кейде ол бір орында ұзақ уақыт қозғалыссыз жата береді. Сондықтан да тасбақалар ұзақ өмір сүреді.

Ван Цзыхайдың көп жәндіктерінің ішінде цинфу жоқ екен.

Ван Цзыхай цинфуды ұстап қолда бақысы келеді, бірақ оны ұстау оған оңай болмайды.

Цинфуды ұстау көбелекті ұстаудан қиын болыпты. Ол оны ұстайын деп жақындай берсе болды, ұстатпай қашып кетеді екен. Ол адамның иісін алыстан біліп қоятын көрінеді. Яғни оның иіс сезу қабілеті өте жоғары, ол тіпті қыбыр еткен желдің өзінен қашады екен. Соған қарағанда, оның көру қабілеті де жақсы болса керек, ол сонау алыстан көрінген жарық пен көлеңкенің өзін байқап қоятын болыпты.

Қорытып айтқанда, цинфуды қолға түсіру оңайоспақ жұмыс болмапты.

Ван Цзыхай өзі білетін амалдарының бәрін істеп көрсе де цинфуды ұстай алмапты.

Ван Цзыхай цинфуды ұстау үшін қарағай бұтақтарын жағып, оны жарықпен өзіне жақындатпақшы болады. Ол кезде сіріңке, шақпақ, тіпті шақпақ тас та жоқ болатын. От жағу үшін ағашты бір-біріне үйкеу әдісі де әлі ойлап табылған жоқ еді. От жағудың жалғыз жолы – аузынан от шашып жүретін отшашарды табу. Отшашар от жағып беру үшін ақы алатын. Ол елде жоқ баға сұрайтын. Оның үстіне, айтқан бағасында тұрып алатын. Ол оған бір себет дашин беріп тамыздық алады.

Нәтижесінде, оның жаққан отының жарығына бірде-бір цинфу алданбапты. Ван Цзыхай оны балық аулағандай аулап алмақшы болып та көріпті, бірақ цинфу қармаққа түспей қойыпты. Ол оны өрмекшінің торымен ұстамақшы болыпты, одан да түк шықпапты. Ол өте сезімтал жәндік екен, оны ешкім қолға түсіре алмапты.

Сөйтіп, Ван Цзыхай әр жолы құр қол қайтады екен. Ол осыған қатты қапаланыпты. Қолы жетпеген сайын оны қалайда ұстауға тырысады. Ол тіпті түс көрсе де цинфуды ұстай алмай қиналып жүргенін түсінде көретін болыпты.

Жалықпай еңбек еткен адам сол еңбектің жемісін көреді. Бір күні Ван Цзыхай цинфуды ұстай алмай дымы құрып тұрған кезде күтпеген жерден жапырақта қалып қойған бір тал жұмыртқасын тауып алады.

Ван Цзыхайдың жұмыртқаны қолына ұстаған кездегі қуанғанын сұрамаңыз! Ол жұмыртқаны үйіне алып келіп, саз балшықтан жасалған құмыраға салып қояды. Күтпеген жағдай болады. Әлгі ұстатпай жүрген цинфу Ван Цзыхайды өзі іздеп келеді. Ван Цзыхай жұмыртқаны жақсы күте алмайды десе керек. «Жұмыртқаларды қыш сынықтарының үстіне қоюға болмайды, тым қатты келеді! Одан да оның астына қарағаштың жапыраған төсеп қой. Оны күнде ауыстырып тұр. Оның астына құстың мамығын салу қажет емес! Болашақта туылған нәрестелерде бұл заттарға аллергия болады. Оны жарық түсіп, ауа алмасып тұратын жерге қойып қой, тым ыстық немесе тым ылғалды болмауы керек, температураны бақылап отыру қажет…» дейді.

Цинфу ештеңе болмағандай, Ван Цзыхайды шетке барып тұр дегендей итереді де, жұмыртқаны өзі басып шығаруға кіріседі. Көктен іздегені жерден табыла кеткен Ван Цзыхайдың қуанышында шек болсашы!

Ол үнемі терезеден цинфуды бақылап жүреді. Цинфу болса жұмыртқасын қымтап, баптап әлек болады.

«Цинфу менің осында тұратынымды қайдан біледі? Өйткені ол жұмыртқа тауып алған жер бұл жерден тым алыс болатын, ол адаспай тауып келді, бұл не деген ғажап!» деп ойлайды Ван Цзыхай.

Ван Цзыхайдың басқаларға ұқсамайтын бір қасиеті бар. Ол қандай да бір оқиғаға тап болған кезде соның себебін табуға тырысады. Оны түсініп жетпейінше тыным таппайды.

Ван Цзыхай мынаны түсінді: цинфу мен оның жұмыртқасының арасында көрінбейтін бірдеңе бар, бұл екеуін байланыстырып тұрады. Сол себепті ол жұмыртқаның қай жерде екенін біледі, ізін суытпай тауып алады. Ол дәл осы қасиетке байланысты өзінің жұмыртқасын табу үшін мыңдаған шақырым жол жүре алады. Ван Цзыхай «бұлай боғанда цинфу баласынан ажырай алмайды, баласы одан айрыла алмайды» деген ой түйеді.