Між смарагдавых гоняў душы —
Там, вякуюць дзе ўсе пакаленні,
Там знянацку знайшоў Яе ты.
Душа
Знявечана адвечнаю вечнасцю
Ты лунала самотай між кроз.
Белым духам на сонцы скалечаным
Пераходзіла памяці мост.
На палетках палёгкаю ўлетку
Апускалася кволасцю сноў.
І знікаючы ў смутку ты рэштку
Пакідала агню кайданоў.
Пракаветнаю была адметнаю
Твая постаць з мінулых гадоў.
Перамогамі часу сагрэтая,
У абліччах Крыўі ваяроў.
У жвіры варажбіткаю жытняю
Неба жоўтасць пакінула днесь.
Песняй тонкай нібыта малітваю
Ты ахтувала край свой увесь.
Залюляляная лялькаю ўраніцу
Абуджалася захадам ТАМ,
Дзе паснулі нашчадкі без памяці —
Твае дзеці, Душа, і… твой скарб.
Іn mei memoriam facietis
На пяколцы ўспамінаў цянюткіх
Лапіць гонтамі памяць старанна
Страху часу, трантамі заткнутай,
Па-над варыўняй цішы падманнай.
Погляд звяглівы хіжым каршунам
Дападае да дыляў пачуццяў…
Мясаед пачынаецца хутка -
Раскушматаны гірсы у студнях…
Ля стадолаў вякоў беражніцы
Лоўж пачэзлай красы сабіраюць…
Толькі мне, Месяц Волкі, не спіцца?
Ці па мне вецер сумна спявае?
Там, за ўскрай небасхілу, паддашша
Назапашаных радасцяў часу
Там, не тут, некранутая паша
Тваіх мараў без следу гамашаў…
Тая хата
Тая хата была як маці —
Цёплай, утульнай, лагоднай…
І давала свайму дзіцяці
Ласку светлай душы і роднай.
Тая хата загойвала раны,
Абярэгам твой лёс атуляла.
Пад нагамі – дыван саматканы:
Ўсё найлепшае сыну аддала…
Тая хата старэла памалу,
Ды пра боль свой табе не казала…
Як чакаючы знаку-сігналу,
І як мара, аднойчы растала…
Тая хата была як маці —
Цёплай, роднай і… ў снах засталася…
Ва ўсмешцы малога дзіцяці
Сёння ў мроі яна убралася…
«Падыдзеш нябачна, ціхутка, нячутна…»
Падыдзеш нябачна, ціхутка, нячутна…
Далоні ў далоні пад поўні святлом.
Мілосці аматаркі ночы распуснай
Агорнуць пачуцці нязгасным цяплом.
Дрыготкі агеньчкі вачэй спакушальных
Апаліць паглядаў трымценне няўзнак…
І скокнем тапельцамі ў вір пакарання,
У вір бласлаўленя раз’ятранах смаг…
Адыдзеш пасля, апранутай ў туманы,
Ледзь ў золата промняў ўбіруцца сады…
І новага дня мне падасца падманам
Растанне не ў час, ды на травах сляды…
«Снег напраўду падобны да ветру…»
Снег напраўду падобны да ветру…
Ты пачуеш, як сэрца трымціць…
Мы заснулі ў бялюткім паветры —
Снег як вецер далей паляціць…
Валасоў тваех зорныя ніткі
Снег з пяшчотай ахутае сном…
На зямлі белатварай адбіткі
Нам пакіне ўстрывожаны гром.
Рэчка побач усмешкай заззяе,
Сіняй хваляй цалуючы снег…
У мінулым нас восень чакае
Белай кропкай між цьмяных павек.
Пройдзеш шляхам спамінаў-фантазій
З абярэгам снягоў і вятроў…
На кастрышчы стагоддзяў мы разам
Створым казку, сатканую з сноў,
Дзе напраўду снег дужы як вецер,
І дзе вецер мягчэйшы за снег…
Паляцім па-за часам па свеце
Праз адтуліны белыя стрэх.
Белыя слёзы зімы
Здаецца, белыя слёзы зімы
Цяпло выпраменьваюць волі.
У кроплях-ільдзінках хмызы —
Пакручастых сцежак нядоля.
Далонь у далоні: ідзем да святла,
Што льецца з нябеснае студні,
А разам —насупраць – шляхцянка Зіма
Гуляецца ў хованкі з Зюзяй.
Здаецца, нязгаснага Зніча любоў
У каўкавым смеху гуллівым.
Спаткаеш такую – і голаў далоў,
На вечны спачын пад ільдзінай…
А зоры малочныя снежаць абшар
Зімовымі слёзамі ветраў…
Ядлоўцавым шляхам калісьці Ўсяслаў
Тут крочыў насустрач Сусветам.
Конец ознакомительного фрагмента.
Купите полную версию книги и продолжайте чтение
Купить полную книгу