Başdadır adın,

Doğradılar səni,

Soydular səni…

Vətənin, torpağın dardadı hələ,

Mahnıdan kar aşmaz!

silah al ələ…

Azad yurd bəxş elə gələn nəsilə,

Düşmənin «kürənlər», «hay» dılar sənin!

Bir dövrəni Haqq özü əvvəl böldü dörd yerə,

Hər dörddə üç-üç olur, bəllidi bu bəşərə.

Hər üç olan birini yenə bölüb dörd yerə…

Çoxdan açılıb bu sirr, bilinir nə fəzl var!

Dörd parçanın cəm adı el içində fəsildi,

Yaz, yay, payız, qış… adı haqqdan belə kəsildi.

Bu haqq-hesab, bu ölçü ibrətdi hər nəsilə,

Hər günündə, anında Hakimi Əl-Ədl var!

Haqq sevir, haqq bəxş edir bizə verdiyi payı,

Ya qız olsun ya oğlan, yox bənzəri, yox tayı…

Dolandı Ay, Gün yenə çatdı Məhərrəm ayı,

Bu ayda qəm kədər var, ölüm, itim, qətl var!

Ruha cəza verilməz, Ruh Təala özüdür,

Cismə bəxşiş verilən öz adı, öz izidir.

Günah bəşərə məxsus, yuyanı da gözüdür,

Hər damla göz yaşında min etiraf, əcr var.

Doqquz Səyyarə süzər Günəşin dövrəsində,

Həyat adlı gövhər var təkcə Yer kürrəsində.

Yol alar Yolçular tək Ulduzlar ölkəsində,

On üç illik yolunda min-min qürub, fəcr var.

Allah təkdi, – Hökmündə Yer üzü, həm Göy üzü,

Odur şəfqət dəryası, sevgi, rəhmət dənizi,

Yaradan da Özüdü, yaşadan da tək Özü,

Hikməti də, Sirri də xəlq eləyib nə cür var!

Gövhər yaradar Rəbbim bircə damla saf sudan,

Sədəfin hikmətini dərk et, ayıl uyğudan.

Yazdı Şeyxi-Füzuli, gözü doldu duyğudan,

Şəninə tərif deyən gör nə qədər can, dil var.

Vahidəm, belə duydum Kainatda nizamı,

Yalan desəm, Haqq verər layiq olan cəzami.

Vətənin övladıyam, ulu babam Nizami,

Məndə şair ürəyi, bir nəğməli könül var.

(qəzəl)

Bu qədər qəm çəkir aşıq, səbəbi qəm nədiki?

Qəm çəkən qəmbaz olar, qəmdə Əqlikəm^>1 nədiki?

Damla-damla əriyər can gözümün yaşı ilə,

Şəm ilə etmə qiyas, mumdan olan şəm nədiki?

Çəkilim xəlvətə yar, ismini zikr etmək üçün,

Mənə bir hücrə gərək, zülmət olan ləm nədiki?

Bu dərdin əncamı var, gələndə yar hasil olar,

Ahını zildən elə, bəlkə duya, bəm nədiki?

Şükr elə Haqqa hər an, ömür verən bəxt də verər,

Əqlə hacət yox isə, onda olan kəm nədiki?

Hərə öz halı ilə cəmdə olar sübhə qədər,

Sübh olar, cəm dağılar, kim soruşar cəm nədiki?

Var idi Vahidimiz, sadiq idi ilqarına,

Pir olan yerdə deyin, Vahidi-sərsəm nədiki?

Yüzdən az yaşamaq sənə günahdı,

Bu başdan günaha batma, əziz dost.

Sən xəstə…

Bizim də işimiz ahdı,

Sağlam ol,

Heç xəstə yatma əziz dost.

Sözlərin tikanlı, ürəyin ipək,

Sənintək insanlar tapılar tək-tək.

Dərdini sel alsın, aparsın külək,

Ardınca yüyürmə, çatma, əziz dost.

Vahidi qərq etdin kədərə, qəmə.

Əcəlin əlində çevrilmə yemə.

Yaşım çoxdu demə,

Vaxtımdı, demə,

Suyu aşımıza qatma, əziz dost…

Sözlərin üstümə qar kimi yağır,

Qarla dəfn edirsən məni, qar adam.

Baxışım ağırdı, ya daşım ağır,

Ya sənin bir başqa dərdin var, adam?

Kələklə gələnlər küləklə gedər,

Kamanla gələnlər tütəklə gedər…

Yanına hər gələn istəklə gedər:-

«Sürtülmüş üzünü görsün gor, adam».

Nədir, yedirdiyin bu acı mənə?

Kədəri eylədin baş tacı mənə.

Tək Allah bəxş edər əlacı mənə,

Sən məni görməzsən, gözü kor adam.

Ömür keçib gedər öz davamında,

Sonu sülhə gələr hər davanın da…

Görərik, bir zaman Haqq divaninda,

Kimin təpəsinə yağar qor, adam?

Ay Vahid, ruhuna sarıma qara,

Nə qədər söz desən kar etməz kara.

Çoxları sözündən çəkilib dara,

Toxuma özünə sözdən tor, adam!