Ay Vahid, mərd yaşa, təmiz ad qazan,

Bir kimsə dalınca deməsin nadan…

Varlı da, kasıb da qoca dünyadan.

Beş arşın kətana sarınıb gedər.

Şairlik qəlb yanğısıdı,

Onu addan-sandan umma.

Göz yaşı can acısıdı,

Dərd çəkməyən candan umma.

Haqdan dolu olsa sinə,

Odu, nuru çətin sönə…

Qoy, adı xalq versin sənə,

Onu bəydən, xandan umma…

Vahid, arzun açmaz çiçək,

Tər tökməsən ətək-ətək.

Şan-şöhrəti sədəqə tək,

Gəl, sən ondan-bundan umma

(Dostum Vahid Qaziyə həsr olunur)

Sahillərdə misqal-misqal böyüyər,

Yağışlarda, dumanlarda gecələr.

Enər bir gün göy dənizin qoynuna,

Dəryalarda, ümmanlarda gecələr.

Şahə qalxan dalğalarla oynayar,

Vuran, yıxan dalğalarla oynayar,

Dağdan uca dalğalarla oynayar,

Neçə sirli zamanlarda gecələr.

Üfüqlərdə alovlara qalanar,

Mamırlara, mərcanlara bulanar;

Bu dünyanı dəniz-dəniz dolanar,

Yenə doğma limanlarda gecələr.

Vahid Qazı

Sən sevgimə irad tutub, qınadın,

Barı özün vəfasız tək qınanma.

Çəkdi yüz yol imtahana inadın,

İnadımdan əsər qaldı, – inanma!

Öz əlinlə bəzəmişdin yaxamı,

Nişan yerin, hədəf yerin yaxamı?

Naz – qəmzənlə çıxarmısan yuxamı,

Ocaq olub sinəm üstə qalanma.

Mətləbimi ürəyimdə ürəyimdə gizlərəm,

Gecə – gündüz kölgə kimi izlərəm…

Vədə versən, ömür boyu gözlərəm,

Bir şərtinən, nə zamansa gəl amma!

Yenə də bahar gəldi.

Bu neçənci bahardı?

O başqa bahar idi,

Bu da başqa bahardı.

Kimlər mənə yar idi,

İndi kim mənə yardı?..

O baharda rəngbərəng,

Neçə çiçəklər vardı.

O baharda yağışlar

Başqa cürə yağardı.

O baharın atəşi,

Alovu, közü vardı.

O baharın göyləri,

Səma boyda olardı.

O baharda gözəllər

Necə xonça bağlardı.

O baharda gözlərim

Bir gözəli arardı…

O başqa bahar idi.

Bu da başqa bahardı.

O baharım qeyb oldu,

Sinəmdə odu qaldı.

Gözümdə nuru qaldı,

Dilimdə adı qaldı.

O bahar bircə əlçim,

Bulud tək keçib getdi.

Qərib durnalar kimi

Ömrümdən köçib getdi.

Qapqara saçlarıma

Ağappaq lələk saldı…

O başqa bahar idi,

O bahardan nə qaldı?

20 yaşında bir xatirə dəftərinə yazdığım şer.

Bütün yolu yalnız səni düşündüm,

Xəyalımda cilvələndi xəyalın.

Bir ümidin nəşəsindən isindim,

Sevindim ki, keçib gedər məlalın.

Necə qıyım qəlb ağlaya, göz dola,

Gizli-gizli ürək yana, qovrula,

Günəş ola,

yağış ola,

gül sola,

Necə məni yandırırdı bu halın…

And verdim ki, xoş xəbərlə dönəsiz.

İnsafdımı, parlamamış sönəsiz…

İnanırdım, xəzan gəlməz vədəsiz,

Bulud tutmaz tər üzünü hilalın.

Necə gözəl başa çatdı imtahan,

Məğrur çıxdın neçə qara qorxudan.

Gəncliyini qorumağa hər zaman.

Çox istərdim, çata əqlin, kamalın.

Öz bəxtinə əlindədir ixtiyar,

Arzularla yaşa azad, bəxtiyar,

Unutma ki, hər bir dərdə əlac var,

Əlacı yox təkcə Vahid bihalın…

Gəl, qayıdaq ömrümüzün,

O qayğısız, şən çağına.

Bir də ataq özümüzü,

O ilk eşqin qucağına.

Geri dönsün on beş yaşın,

Sevincimiz coşub daşsın,

Acıq verək soyuq qışın,

Şaxtasına, sazağına.

Nanə, yarpız dərə-dərə,

Uçaq xəyal uçan yerə,

Yenə də dırmaşaq hərə,

Bir ağacın budağına…

Yenə səni andı ürək,

Əvvəlki tək yandı ürək,

Xatırladım kövrək-kövrək,

Düşdüm sənin sorağına.

Zaman su tək axıb gedir,

Canımızı yaxıb gedir,

Gənclik hara çıxıb gedir?

Ömür dönür göz dağına…

Sinif yoldaşım, dostum Nizami Bayramova həsr edirəm.

Dostum Nizami Bayramov

Aradım dayazda, üzdüm dərində,

Tilsimlərlə dolu yüz hikmət gördüm.

Göylərə bağladım ümidlərimi,

Tağında min cürə qıfilbənd gördüm.

İnsandı dünyanın zinəti, tacı,

İnsanın enməsi acıdı, acı.

Ata, ana, oğul, qız, qardaş, bacı;

Hərədən min cürə məhəbbət gördüm.

Cocuqluq çağlarım düşdü yadıma,

Üz tutdum elimə, ata yurduma,

Nizami aslan tək gəldi yardıma,