Стары Беркут не спаў усю ноч. Раз-пораз прыкладаў халодную вялікую далонь да гарачага ілба ўнука, астужаў яго, запавольваў ашалелую кроў у маладым арганізме, ахопленым, здавалася, агнём. Хлопец неспакойна варочаўся, стагнаў у сне, мармытаў нешта незразумелае, але не прачынаўся. Скідаў з сябе коўдру, утаптваў яе нагамі ў сцяну. Дзед зноў укрываў унука, шаптаў ці не замову над ім. Калі той прачнуўся ранкам, першае, што пабачыў, – дзедавы вочы, стомленыя, але добразычлівыя. Ён ні словам не папракнў малога, запрасіў раздзяліць з ім ранішнюю трапезу і па-змоўніцку падміргнуў. Беркут падміргнуў у адказ, як падміргнуў і бацьку, калі пабачыў таго пасля вяртання дамоў, чым абяззброіў амаль да слёз непахіснага старшыню.

Калі Мішка, брат пакойнага мужа Ларысы, паведаміў праз тэлефанаванне пра бяду з яго бацькам і папрасіў пасядзець са свякроўю, пакуль ён не вернецца з лякарні, куды павезлі на хуткай Пятровіча, жанчына незадаволена паморшчылася. У яе былі іншыя планы на вечар, больш прыемныя і шматабяцальныя. Якраз толькі-толькі прыйшоў Андрэй, Андрэй Віктаравіч, з шампанскім і цукеркамі ў прыгожай вялікай каробцы, інжынер з завода мыючых сродкаў, на якім яна працавала падавальшчыцай. Чалавек, з якім Ларыса меркавала ўзяць неўзабаве шлюб. Вядома, ён пра яе намеры нічога не ведаў і ўпершыню аказаўся ў кватэры настойлівай супрацоўніцы, чарам якой не змог супрацьстаяць, але гэта пакуль. Ларыса не сумнявалася ў паспяховым завяршэнні задуманага. Андрэй быў чалавекам новым у горадзе. Яго перавялі на ўзмацненне прадпрыемства з вобласці як працаўніка з вялікімі паказчыкамі прадукцыйнасці працы, а ў вобласць з іншай вобласці. Так і пражыў да сарака гадоў бы перакаці-поле. Выглядаў жа ўсё ж прадстаўніча, нягледзячы на, здавалася, зацятую халасцяцкасць: высокі, з ледзь заўважнай сутулаватасцю (што, хутчэй, ад узросту, бо гады бралі сваё), чорнавалосы, без аніводнага сівенькага валосіка (бабы ў цэху жартавалі, што ён іх фарбуе, але яна ім не верыла), але, галоўнае, вусаты, і вусы яму пасавалі, як нікому. Ён нагадваў з тымі вусамі акцёра Панкратава-Чорнага, хіба што прыгажэйшага. Менавіта да вусатых мужчын Ларыса мела слабасць, напэўна, з-за таго, што тата яе насіў шыкоўныя пышныя вусы, аб якія яна малою церлася шчакою і адчувала ні з чым не параўнальнае задавальненне, зноў жа таму, напэўна, што яны належалі тату, а тата – ёй. Касцюм на Андрэю заўжды выглядаў як з іголачкі, стрэлкі на нагавіцах бездакорнай роўнядзі, гальштук завязаны ідэальна прапарцыянальна, кашуля аж хрумсцела, здавалася, чаравікі блішчэлі ідэальнай чысцінёй. Цуд, а не мужчына! Магчыма, калі б не вусы, Ларысу і не пацягнула б так шалёна да яго, бо мужчынскай увагай яна не была абдзелена. Зразумела, ёй падабаліся заляцанні, кампліменты, недвухсэнсоўныя прапановы, але сур’ёзна іх не ўспрымала і не лічыла мужчын за паляўнічых, каб здавацца ім у якасці прыза. Паляўнічай была яна. Упалявала пакойнага мужа, упалюе і Андрэя Віктаравіча, да якога адчула штосьці падобнае, што адчула да Беркута – першага кахання і бацькі яе дачкі. Зрэшты, усе Беркуты валодалі магнетычным прыцягненнем, якому хацелася скарыцца, невытлумачальнай харызмай.

Яна любіла Пятровіча. Яе незадаволенасць не распаўсюджвалася на яго, хутчэй на факт бяды менавіта з ім. Мішка не распавёў падрабязнасцей, спяшаўся. Відаць, часу сапраўды бракавала, што азначала сур’ёзнасць становішча. А Еўдакію Дзянісаўну сапраўды нельга было пакідаць надоўга адну, яна залежала ад мужа і сына як фізічна, так і маральна. Ларыса жыла бліжэй за ўсіх астатніх сваякоў, у суседнім пад’ездзе, у кватэры, якую Пятровіч выбіў на вяселле яе і яго старэйшага сына, а калі той памёр, не прагнаў, паводзіў сябе як з роднай дачкой.