– На ноч гледзячы? – не верыла маці.

– Ну а калі яшчэ? Удзень мы на працы.

Тым часам прагучаў дзвярны званок, упэўнена, патрабавальна, бы на пажар клікаў. Так, як ніколі яшчэ не верашчаў. Беркуціха схапілася рукой за сэрца.

– Хто гэта? – спалохана пазірала на сына.

– Гэта… да мяне, мама, – не гледзячы на яе, адказаў ён. – Усё добра, я зараз.

Міхал хуткім крокам выйшаў з гасцёўні, на ўсякі выпадак прычыніў яе дзвярыма і паспяшаўся сустракаць медыкаў.

Медычка – недзе яго веку прывабная мініяцюрная казашка – адно глянула на Беркута, якога Леўс паспеў разуць, як адразу загадала санітару і, відаць, інтэрну – зусім маладому, але, на выгляд, дужаму хлопцу – несці насілкі. Тыя вокамгненна скочылі за дзверы кватэры і праз секунду вярнуліся з насілкамі, бо захапілі іх і пакінулі на лесвічнай пляцоўцы. Міхал, між тым, патэлефанаваў дзвюм сваім сёстрам і малодшаму брату, якія жылі асобнымі сем’ямі, старэйшая сястра ў Абаі, паведаміў пра бацькаў стан. Удаву старэйшага брата (яна жыла ў суседнім пад’ездзе), папрасіў пасядзець са свякроўю. Ці мала што. Сам жа паехаў разам з медыкамі ў лякарню. Па дарозе адказваў на дзяжурныя казённыя пытанні медычкі пра бацьку, якая запаўняла анкетныя дадзеныя дзеля гісторыі хваробы Беркута, нягледзячы на тое, што ўсе і без таго ведалі, каго везлі ратаваць. Беркут быў годнасцю і гонарам горада. Яго партрэты віселі на Дошцы гонару ў самым цэнтры Плошчы Леніна, у фае школ і завода СМС, дзе ён працаваў апошнія гады перад пенсіяй.

Каля ўваходу ў прыёмны пакой ужо чакалі медсёстры з каталкай і загадчык лякарняй. З хуткай Беркута адразу павезлі ў аперацыйную. Сын яго застаўся чакаць. Неўзабаве яму вынеслі бацькавы рэчы. Ён памкнуўся было спытаць, як бацька, але медсястра ўжо борзда пырхала па накірунку ў глыб калідора.

Бацька казаў, што яны нашчадкі Захара Беркута, таго самага, які некалі ў Карпатах наладзіў супраціў манголам. «Адзінства людзей, дзякуючы якім была здабытая перамога, будзе страчана, – не аднойчы паўтараў ён, ці то цытуючы кагосьці з вялікіх, ці то сябе, – ліхія часы надыдуць для народа, але з часам яно адродзіцца, і настануць шчаслівыя часы яго аднаўлення». Ці праўду казаў бацька, ці хацеў, каб так было, пераказваючы сюжэт аповесці Івана Франко дзесяцігадоваму сыну на рыбалцы з начоўкай, Беркут не ведаў, дый, па шчырасці, ніколі не задумваўся над пытаннем радаводу. Не да таго было. У дзяцінстве меліся іншыя цікавосткі, нашмат значнейшыя за нейкіх там далёкіх прашчураў, чыё існаванне і памяць пра іх даўно пакрыліся мохам сівізны. Беркут больш узіраўся ў будучыню, бо менавіта будучыня абяцала жыццё, а мінуўшчына цягнула ў нябыт, бы нябачны чорт у твань. Хаця чытаць пра прыгоды піратаў, мушкецёраў, Следапыта, рыцараў караля Артура любіў і часта адасобліваўся ад усіх на гарышчы дзеля спаткання з кнігай. Цягаў жа кнігі ўпотай ад дзеда, бо тыя належалі яму і месцаваліся ў вялізнай грувасткай шафе за шклом насупраць дзедавага ж ложка. Некалі ён служыў у царскім канвоі, на свае вочы бачыў не толькі царскую сям’ю, але і пісьменнікаў Дастаеўскага, графа Талстога, Тургенева. Прысутнічаў на чытанні твораў, калі аўтары асабіста чыталі свае сачыненні. Дзякуючы тым пісьменнікам, дзед палюбіў літаратуру і кнігі. За любоў да кніг і быў звольнены, бо казак у канвоі мусіў ахоўваць жыццё і здароўе сонцалікіх, а не лунаць дзесьці ў аблоках ці паміж кніжных старонак. Дзед быў родам з Кубані, але пасля звальнення з царскай службы дамоў не вярнуўся, бо звальненне, ды яшчэ з-за кніг, годнасці не надавала. Яго б там зганьбілі, а ганьбай чытанне ён не лічыў, таму рушыў туды, куды вочы глядзелі. Такім чынам і апынуўся ў Цішкоўцы, пачаў вучыць мясцовых дзяцей грамаце, а потым і ўсіх жадаючых. Па версіі бабулі, у Цішкоўку прывяло дзеда каханне да яе. Яны пазнаёміліся ў Пецярбургу ў той яшчэ час, калі дзед нёс службу цару, а яна служыла пакаёўкай у доме графа Загорскага, чый маёнтак знаходзіўся паміж Цішкоўкай і Капітонаўкай, ва ўладаннях якога яна і нарадзілася. Дзяўчына расла і выхоўвалася разам з адзінай дачкой Загорскага, таму атрымала дастатковую адукацыю, каб не толькі ўходжвацца на двары, але і музіцыраваць не горш за маладую гаспадыню ды апеляваць кніжнымі сентэнцыямі, праўда, да нябачных нікому апанентаў, бо каму цікавая думка просталюдзінкі, няхай і з жывым розумам. На адным з пісьменніцкіх чытанняў дзед з бабуляй і пазнаёміліся. Ён паехаў следам за ёй, калі Загорскія з’ехалі на лета ў маёнтак. Потым прасіў рукі бабулі ў графа і дазволу на вяселле. Дачка Загорскага радавалася больш за ўсіх. На жаль, казала бабуля, час не пашкадаваў сям’ю графа. Пасля рэвалюцыі іх усіх забілі, а маёнтак спалілі. Беркут не разумеў горычы, з якой бабуля распавядала пра гібель буржуінаў. Туды ім і дарога. Яны ж ворагі, эксплуатавалі яе, а яна іх шкадуе. І бацька Беркута таксама не разумеў мацярыных адносін да Загорскіх, гібель якіх, між іншым, кроў якіх была і на яго руках. Ён быў доўгачаканым адзіным сынам пасля чатырох дзяўчат – цётак Беркута – нервовым з самага дзяцінства, бясстрашным і бескампрамісным. Бацька ненавідзеў паноў, не разумеў, чаму мусіў рабіць на іх, тым больш паважаць, калі тыя палец аб палец не ўдарылі за ўсё жыццё нават у прыбіральні. Таму з вялікім энтузіазмам акунуўся ў рэвалюцыйную барацьбу яшчэ ў падлеткавым узросце, прымаў удзел у падзеях 1907 года, якія скаланулі акругу і колішні Елісаветград, пакуль той не стаў Кіраваградам, уступіў у сацыял-дэмакратычную партыю і пасядзеў некалькі гадоў у Елісаветградскай турме. Падчас Першай сусветнай вайны апынуўся на фронце ў сапёрнай роце, дзе жыццё штосекундна вісела на валаску без перабольшванняў і прыгожых метафар. Нейкім цудам не трапіў пад газавую атаку немцаў. Узвод, у якім ён служыў, накіравалі ў тыл на адпачынак пасля ўдала выкананага задання. Па першым часе бацька верыў у неабходнасць вайны да пераможнага канца, нягледзячы на ўсю сваю рэвалюцыйна заточаную душу, бо не хацеў бачыць чужынцаў на зямлі продкаў, нават бязглуздую і дзікую гібель паплечнікаў апраўдваў неабходнымі стратамі, якія суправаджаюць кожную вайну без выключэння. А потым цар адрокся. Але адрокся ён не толькі ад прэстола. Маладушным учынкам гэтым ён адрокся ад усяго народа агулам, пакінуў яго сам-насам з вайной і ворагам. Не так павінна было адбыцца яго адрачэнне. Бацька думаў неаднойчы, уяўляў, як рэвалюцыя пераможа, але пасля вайны, калі знешні вораг будзе разбіты ўшчэнт, каб не перашкаджаў і не лез туды, куды яго ніхто не клікаў. Цар здрадзіў кожнаму чалавеку, асабліва тым, хто ваяваў на франтах. Развязаў вайну і – у кусты, як апошні баягуз, якім ён і быў па натуры сваёй. Афіцэры ж ад навіны пра адрачэнне цара звярэлі, але злосць спаганялі не на ворагу, а на падначаленых ім салдатах. Несправядлівасць дратавала бацьку, ад думак пра яе закіпалі мазгі і варыліся ў галаве, як яйкі ўсмятку. Тым часам актывізавалася бальшавіцкая агітацыя ў акопах і на перадавой. Бальшавікі прызывалі забіваць афіцэраў, адбіраць у іх зброю, кідаць стары фронт і ствараць новы, накіраваны супраць прыгнятальнікаў, аб’яўлялі адкрытую класавую барацьбу і клікалі на яе барыкады. Ва ўсіх палках адбываліся масавыя дэзерцірствы. Камандзір роты адпусціў усіх сапёраў па хатах. Тыя ў падзяку замалацілі яго сапёрнымі рыдлёўкамі. Бацька не ўдзельнічаў у тым забойстве, але і не перашкодзіў яму, раўнадушна сузіраў. А ў галаве круцілася пытанне: што рабіць далей? Зрэшты, трэба было браць будучую маці Беркута, з якой бацька добра паразумеўся якраз, – санітарку Чырвонага Крыжа, прыкамандзіраваную да іх роты, і прабірацца дадому. Нічога добрага іх не чакала ў часці. Афіцэры групаваліся ў асобныя падраздзяленні і давалі адлуп салдатам, не шкадуючы нікога. Салдаты таксама афіцэраў не шкадавалі. Бацька зразумеў, што вайна, якуя вялі з немцамі, – кветачкі, а ягадкі яшчэ наперадзе.