Қателеспесем, ағаш үйдің шығысқа, батысқа, солтүстікке және оңтүстікке қарайтын төрт терезесі болды-ау деймін. Күннің алдымен шығыс жақтағы терезеден түсетінін білемін. Мен соған қарап, бағытты белгілей аламын. Яғни Сянь апай оңтүстіктегі терезеден ұшып кетті.

Мені терезеден шығып, қашып кетеді деп ойламады ма екен? Терезе тым биік емес, орындық қойсам терезеден шығып кетуіме болады. Терезеден шығып қашып кетпес бұрын, маған «есікті ашып көрсеңші!» деген ой түрткі болды, тіпті соған аңсарым ауып алды.

Есікке таяған сайын менің жүрегім қысылып, бойымды бір қорқыныш билеп алды. Соған қарамастан есікті ашып қалдым, сол-ақ екен, көзіме қатты жарық түсті де, ештеңені көрсетпей тастады.

Артымнан біреу тағы да шап беріп ұстай алды, мен жерге құлап түстім. Біреу есікті жапқандай болды.

Қарасам, қарсы алдымда Сянь апай тұр екен.

Ол терезеден сып етіп кіріп келген екен. Ол арбиған тарамыс қолдарымен мені шап беріп ұстаған кезде, бейне бір көлеңке сияқты қалбаңдап қай жақтан шыға келгенін білмеймін.

– Мен саған есікті ашпа деп ескерттім ғой, есікке жолап нең бар? – деді Сянь апай.

Қызық, ол ұшып кеткен тәрізді еді ғой, менің не істеп жатқанымды қайдан біліп қойды екен?.. Жарайды, жалмауыз кемпір деген аты бар емес пе, елден ерекше тылсым қасиеті бар болар?!.

– Мен сені енді ұстап отыра алмаймын, үйіңе қайтар жолыңды да тауып бермеймін. Сен енді кете бер! – деді Сянь апай.

– Мен кете берейін бе? Қалай кетем? Терезеден шығып кетейін бе?

– Сен көзіңді жұм да, алға қарай жүре бер, мен сені енді қайтіп көрмейтін болайын! – деді Сянь апай.

Мен көзімді жұмып, аяғымды алдыға қарай бір қадам аттап қалдым.

Ағаш үй өте тар болғандықтан, бірдеңені қағып кетпейін деп, көзімді ашып жібердім.

Ғажап! Көзімді ашқаным сол еді, ағаш үй де, Сянь апай да жоқ болып шықты. Мен сол адасқан жерге қайта оралдым. Яғни қалың орманның арасында.

Мигоухуа, Мигоухуа қайдасың?..

Күн кешкіріп, қараңғы түсіп келеді, мен жүрісімді тездеттім. Алдыңғы жақтан тағы бір шағын үй көрінді. Мен үйдің қасына барғанда, оның кәмпит үйі екенін көрдім. Бұл кішкентай үй кәмпиттен салыныпты.

Қарным шұр-шұр етеді. Үйдің қабырғасына жиыл ған кәмпиттің бірін алып жеп, жүрек жалғап алғым келді. Кәмпитті көргенде сілекейім шұбырып кетті. Қабырғаға жиылған кәмпиттер цементке араластырылған тас пен құм сияқты қатып қалыпты, оны жұлып алу қиын екен.

Мен жұлам деп кәмпиттің қағазын жыртып алдым, кәмпит көрініп қалды. Жегім келіп шыдай алмай, ауызымды апара бергенім сол еді…

– Әй, қыз, не істеп жатырсың? –деді біреу.

Іле-шала кәмпит үйдің терезесі ашылды, терезеден аппақ, жүзі доп-домалақ кемпір басын шығарды. Айтайын дегенім, әукесі неше қабат, тіпті мұрнының өзі доп-домалақ екен. Оның үйінде біртүрлі зіл бар сияқты, бірақ жүзі жаңағы мен жей алмай қалған кәмпит сияқты тәп-тәтті болып көрінді.

– Мен бе, мен… мигоухуа гүлін іздеп жүрмін, бірақ оны таба алмадым. Гүл іздеп жүріп жолдан адасып қалдым, қарным да ашып кетті. Сіздің қабырғаға жиылған кәмпиттен жесем бола ма? – дедім.

– Әрине. Үйге кірсеңші, үйде көп кәмпит бар, – деді кемпір.

Мен есіктен кірейін деп, есікке қарай тұра жүгіріп едім, ол:

– Қайт, бері кел! Мына жерден кір, – деді.

Мен есікті аша алмадым, керісінше қолым есікке жабысып қалды, тым ұят жағдай болды.

Бұл кемпір де мыстан кемпір екенін біле қойдым, ол маған кәмпитпен алдап, қант құрағын ору, ара өсіру, пештің отын жағу, сироп қайнату үшін қолқанат етіп алмақшы… Мен оның алдауына түспеймін, мен үйге қайтуым керек.

Бірақ қолым жабысып қалды, қашып кете алмаймын.

– Қане, мен саған көмектесейін, – деді ол.

Терезеден жұп-жұмыр қолымен желкемнен ұстап жұлып алды да, үйге алып кірді.