Sed cum rex eum frequenter visitaret et pabulum salutis ab eo reciperet, immensas divitias obtulit, sed eas ille recipere recusavit, admonens, ut inde monasterium construeret, ubi monastici ordinis disciplina vigeret. Quod cum rex fecisset, victus Aegidius lacrymis et precibus regis, postquam plurimum renuisset, illius monasterii curam suscepit.

Hujus famam rex Carolus ut audivit, ejus impetrato adventu reveren ter eum suscepit. Inter caetera salutis colloquia rex eum rogavit, ut pro eo dignaretur orare, quia quoddam facinus enorme commiserat, quod nulli unquam nec ipsi sancto confteri auderet. Sequenti igitur dominica, dum Aegidius celebrans pro rege oraret, angelus domini eidem apparens schedulam super altare posuit, in qua scriptum erat per ordinem et regis peccatum et Aegidii precibus jam esse dimissum, sed tamen poenitens et conftens ab illo deinceps abstineret. Adjunctum erat in fne, ut, quisque sanctum Aegidium pro quocunque commisso invocaret, si tamen ab illo desisteret, ejus meritis sibi remissum non dubitaret.

Oblata igitur regi schedula peccato suo rex agnito veniam humiliter postulavit, Aegidius autem cum honore rediens apud Nemausensem urbem flium principis, qui tunc obierat, suscitavit. Post aliquantulum vero temporis praenuntians monasterium suum non longe ab hostibus evertendum Romam adiit et privilegium ecclesiae duoque ostia cyparissina, in quibus sculptae erant imagines apostolorum, a papa impetrans dimittensque ea in Tyberum divino regimini commendavit et ad monasterium rediens cui dam contracto apud Tiberonem gressum restituit. Cumque ad monasterium redisset, praedicta ostia in portu invenit et gratias agens Deo, quod inter tot maris pericula illaesa servasset, ea in liminibus ecclesiae suae ad decus ecclesiae et monimentum pacti Romanae sedis erexit.

Tandem dominus diem sui obitus imminere sibi per spiritum revelavit, quod ille fratribus indicans et pro se orare suadens in domino feliciter obdormivit, ubi choros angelorum ejus animam in coelum ferentium plurimi se audivisse testati sunt. Claruit circa annum domini DCC.

Житие Святого Эгидия

составленное неизвестным автором, извлеченное из шести рукописей и других сочинений, соотнесенных друг с другом

Предисловие

Христиане прежних веков постановили неустанно отмечать деяния досточтимых Отцов многоразличными торжествами и, празднуя дни их памяти, почитать их с великим благочестием. Ведь таким образом похвала Богу, действующему через них и в них царящему, разливается еще шире и побуждает души тех, кто внимает столь великим примерам добродетели, с еще большим жаром чтить благую жизнь. Некогда язычники воздвигали статуи великих мужей, очевидно, с той целью, чтобы глядя на них, грядущие потомки ревностно стремились уподобиться им в жажде добродетели и славы. Сколь же сильнее должно быть благочестие христиан, представляющее себе Деяния давних Отцов, чтобы в этих Деяниях, как в некоем зерцале, увидеть себя и познать?

Глава первая

Отечество и родители Святого. Отъезд из родного края и прибытие в Галлию: пребывание в Арелате и отшельническая жизнь с пустынником Вередемием

Святой Эгидий, родом грек, происходил от преславных родителей. Ему суждено было родиться в Афинах от отца по имени Феодор и матери Пелагии: оба они были отпрысками царского рода. Несмотря на то, что во всем свете не было людей столь знатных, родители Эгидия вели христианнейшую жизнь. Еще в нежном возрасте Эгидий обратился к изучению свободных искусств. Просвещенный духом мудрости, он вскоре сравнялся в знаниях с ученейшими мужами. Благодать Божия не оставляла понятливого юношу, украшая его жизнь благородством нравов. И вот уже светоч милосердия, зажженный изнутри, стал озарять своим сиянием все вокруг.