Наконец, Господь в видении открыл Эгидию, что день его смерти неминуемо приближается. Поведав о том братьям и призвав их молиться за него, Святой Эгидий счастливо почил во Господе. Многие утверждали, что слышали ангельские хоры, возносившие на небо душу Святого. Просиял же он в лето Господне 700.

Aegidius dicitur ab e, quod est sine, et geos – terra et dyan – clarum sive divinum. Ipse namque fuit sine terra per terrenorum despectionem, clarus per scientiae illustrationem, divinus per amorem, qui assimilat amantem amato.

Aegidius Athenis ex regia stirpe progenitus et sacris litteris ab infantia eruditus, dum quadam die ad ecclesiam peregret cuidam aegroto in platea jacenti et elemosinam petenti tunicam suam tribuit, qua indutus sanitatem integram mox receipt. Post hoc, parentibus suis in domino quiescentibus, patrimonii Christum fecit heredem. Quadam vice dum ab ecclesia rediret, quidam vir a serpente percussus eidem obvius extitit, sed oratione fusa Aegidius protinus virus fugavit. Quendam daemonicum in ecclesia cum caeteris existentem et fdeles clamoribus suis turbantem Aegidius daemone fugato sanavit.

Verum humani favoris formidans periculum clam littus maris petiit et nautas quosdam in mari periclitantes conspexit et facta oratione tempestatem omnem sedavit. Applicantibus autem nautis, audito, quod Romam tenderet, gratias ejus meritis egerunt et, quod eum secum gratis veherunt, promiserunt.

Cum igitur Arelatem venisset et bienno cum sancto Caesario ejusdem civitatis episcopo mansisset et ibidem quondam triennio febricitantem curasset, eremum cupiens clam discessit et cum Veredenio eremita sanctitate conspicuo diu mansit, ibi sterilitatem terrae suis meritis fugavit. Sed dum ubique miraculis coruscaret, humanae laudis timens periculum relicto eo interiorem eremum penetravit, ubi quoddam antrum et quendam fonticulum reperiens quondam nihilominus cervam praeparatam ibidem habuit in nutricem, quae certis horis lactis alimoniam sibi praebebat.

Sed cum ibidem regis pueri venarentur, praedictam videntes cervam caeteris feris contemptis hanc cum canibus insequuntur; a quibus dum vehementer urgeretur, ad pedes sui confugit alumni. Ille vero admirans, cur praeter solitum sic mugiret, exiens et venatores audiens dominum exoravit, ut, quam sibi tribuerat nutricem, servaret. Canum autem nullus infra lapidis jactum sibi appropinqare ausus est, sed cum nimio ululatu ad venatores revertebantur.

Nocte igitur superveniente domum redeunt et insequienti die illuc revertentes casso labore domum iterum redierunt. Quod dum rex audisset, rem ut erat suspicatus, cum episcopo et multitudine venatorum illuc properavit, sed cum canes ut prius non accedere praesumerent, sed omnes ululando redirent, locum veprium densitate inaccessibilem in girum circumdiderunt, unus autem incaute sagittam dirigens, ut inde cervam expelleret, viro Dei pro cerva oranti grave vulnus infxit, sed milites semitam ferro aperientes ad ipsius devenerunt speluncam et videntes senem habitu monachali vestitum, canitie et aetate venerabilem, cervam quoque ad ejus genua provolutam.

Solus episcopus et rex eum peditus adierunt, caeteris retro stare jussis, et interrogaverunt eum, quis esset vel unde venisset aut cur tam densam ere mi vastitatem petisset seu quis eum vulnerare tam graviter praesumsisset. Quibus cum ad singula respondisset et illi ab eo humiliter veniam postulassent, medicos sanando vulneri spoponderunt et multa donaria obtulerunt, sed ipse nec medicinam adhibere voluit et munera contemnens ad ipsa etiam non respexit, quin potius sciens virtutem in infrmitate perfci, dominum exoravit, ne, quamdiu viveret, sanitati pristinae redderetur.