– Ну, трэба так трэба.

– Астатняе па дробязі і не ўяўляе асаблівых цяжкасцяў. Дарэчы, трэба будзе абмінуць адзін з аўтаномных пастоў вайскоўцаў, але з гэтым праблем не будзе.

– Можа быць, абыдзем іх?

– Не бачу сэнсу. Твой камунікатар мае пазнаку чалавека, які працуе на навукоўцаў, такім чынам афіцыйна знаходзячыйся ў перыметры. Ваенныя маюць загад усяляк спрыяць. Вядома ж, некаторыя з іх аддалі перавагу б пазбавіцца ад усёй Зоны цалкам альбо проста прыбраць усіх, хто тут знаходзіцца. Але такіх няшмат. Так што тут не павінна быць праблем, а адлегласць зрэжам прыстойную.

– Добра, дамовіліся. Што яшчэ?

– Яшчэ… яшчэ тое, што ў мяне няма дадзеных па тым месцы, куды мне хацелася б патрапіць.

– Думаеш, гэта небяспечна?

– Упэўненая… – тварык Ві стаў сур'ёзным, а погляд яе цёмных вачэй накіраваўся ўдалячынь.

– Слухай, Ві. Раней мне не падабаліся карыя вочы. Не ведаю чаму, але гэта факт. Твае… яны… ну, не ведаю… Мне падабаецца ў іх глядзець. Так, я гэта сказаў услых. І гэта… небяспечна ўсюды. Так што пайшлі туды, куды табе хацелася б патрапіць. Ідзе?

– Ідзе… Лакі… калі хочаш, я магу змяніць колер вачэй.

– Ві, я ж сказаў, мне падабаецца ў іх глядзець. Не ведаю, што адбываецца, але, будзь мы з табой ўдваіх у рэальным свеце, сказаў бы, што ўлюбляюся.