– Так, нешта мы з табой тут разгаварыліся ні пра што. Дуй на базу. Табе патрэбны адпачынак. Заўтра шмат працы.

– Ой, Ві, ты, часам, такая зануда.

– Я ведаю, – сказала Ві, знарочыста павольна сыходзячы за край экрана і калыхаючы сцёгнамі. – Але ж табе гэта таксама падабаецца?

Лакі нават не адразу зразумеў апошнюю фразу.

– Ты ніяк фліртуеш?

– Можа быць, – сказала Ві, і знікла з поля зроку. Але літаральна праз секунду, зноў з'явілася, паслала Лакі паветраны пацалунак і тут жа схавалася.

Лакі аж закашляўся ад убачанага.

– Не, Ві, вядома ўмее прымаць розныя візуальныя формы, але неяк цяпер ужо залішне. Я пачынаю думаць пра яе… блін, я сам сабе сказаў «пра яе»? Напэўна, трэба наведаць спецыяліста. Вось, зараза, ці гэта доўгая адсутнасць жанчыны, або Зона так уплывае, але я думаю аб штучным інтэлекце як аб жывой дзяўчыне. Хм… прычым вельмі сімпатычнай. Так, трэба спыніцца, а то так недалёка і да фантазій.

Паддаўшыся на аднастайнасць навакольнага асяроддзя, Лакі, мімаволі, нібы загіпнатызаваны, адкінуў усе думкі і крочыў, следуючы ўказанням навігатара. Калі непадалёк замаячылі абрысы бункера, з'явілася Ві. Яна ішла босая, апранутая толькі ў кароткія джынсавыя шорты і цяльняшку, якая, нягледзячы на недарэчны выгляд, рабіла яе вельмі прывабнай, і трымала ў руках нейкую тэчку. Падышоўшы да цэнтра экрана забрала яго шлема, яна нагой адсунула стрэлку навігатара, ад чаго тая, адскочыла на левую частку экрана, пры гэтым зменшыўшыся, але ўсё гэтак жа паказваючы кірунак руху. З правай частцы экрана Ві падцягнула «карусель» вобразаў крэслаў, нейкіх канапчыкаў і банкетак. Некалькі разоў пракруціўшы іх, яна пстрыкнула пальцамі і за ёй утварылася крэсла-мяшок, на якое яна і ўзлезла, падціснуўшы пад сябе ногі.

– Значыць так. Тут намалявалася некалькі пытанняў, якія патрабуюць твайго ўдзелу. Дакладней, усё ж, твайго рашэння. Па-першае, на базу даставілі чарговы заказ, у якім ёсць два аўтамата FN2000. Тут адкрываецца дзве праблемы. Адна – гэта кошт комплексу вышэй, чым быў у маім заказе. Браць ці не браць, вырашаеш ты сам. Другая – у камплектацыі адсутнічаюць некаторыя опцыі, якія нам патрэбныя. Ведаю, што яны ёсць у нашага тэхніка на базе, але гэта дадатковыя выдаткі. Такім чынам, што скажаш?

– Ві, вось скажы мне, у нас ёсць альтэрнатыўныя рашэнні гэтага пытання? Нават можаш не адказваць. На бягучы момант, думаю, няма. Таксама думаю, што розніца, улічваючы стан майго рахунку, непрынцыповая. І нават тое, што прыйшоў няпоўны камплект – невялікая бяда, калі гэта ўсё ёсць у тэхніка. Згодная?

– Ну, нават не паспрачаюся.

– Выдатна! Давай далей.

– На базе ўсяго сто дваццаць сем патронаў 5,56 на 45 міліметраў.

– Ві, ты цяпер на якой мове лаялася?

– Ой, прабач, гэта патроны для твайго аўтамата. Гэта натаўскі патрон, прыдатны для некаторай зброі. З аднаго боку, гэта добра, так як іх агульная вага выйдзе каля паўтара кілаграма. Мне б хацелася, каб ты ішоў ўлегцы. З іншага боку, пастаўка іх будзе няхутка, што не радуе.

– Ві, нам гэтай колькасці хопіць на першы час?

Яна смешна наморшчыла носік і задумалася. Затым узмахнуўшы бровамі, сказала:

– Думаю, што павінна хапіць.

– Вось і добра. Далей што?

– Я прадумала заўтрашні маршрут. Але, як ні старалася, ён пралягае праз пару даволі непрыемных месцаў.

– У чым гэта заключаецца?

– Адно месца запоўнена анамаліямі «халадзец». Гэта навала моцна канцэнтраванага туману сумесі кіслот, якія з лёту раствараюць любую арганіку. Радуе толькі тое, што яны не змяняюць свайго становішча падчас выкіду. Так што, дакладна вынікаючы ўказанням навігатара, можна, адносна бяспечна, абмінуць гэты ўчастак. Далей тэрыторыя, кантралюемая бандытамі. Яе прыйдзецца прапаўзці, каб не прыцягваць да сабе лішняй ўвагі. Але паўзці прыйдзецца амаль кіламетр.