– Ві, ты чаго гэта? Усё ж добра! Ніхто не збіраецца паміраць! Нават хварэць!
– Слухай, напэўна, я прымудрыла з наладамі чалавечнасці…
– Ну, усё нармальна. Ты ж дзяўчынка!
– Пайшоў ты!
– О, усё нармальна! Вярнулася ранейшая Ві!
– Дык я і не сыходзіла.
– Лады, усё абмеркавалі?
– Ага.
– Вось і слаўна. Прагуляемся?
– Спатканне?
– Не дачакаешся!
– Тады пайшлі.
Прагульваючыся за плотам, кожны з іх выконваў нешта сваё. Ві калібравала датчыкі, наладжвала адчувальную апаратуру для зняцця паказанняў ва ўмовах недастатковай асветленасці. Лакі ж проста бяздумна карабкаўся на ўсякія пагоркі і насыпы, пералазіў праз паваленыя дрэвы і пераскокваў праз лужыны. Гадзіна такой прагулкі даволі добра выматала яго, але навіна, паведамленая Ві, не магла не парадаваць:
– Тонус тваіх цягліц ніжніх канечнасцяў павысіўся і замацаваўся. Залішняя малочная кіслата будзе выведзена праз шэсць гадзін сну. Кажучы чалавечай мовай, паспіш і зможаш праходзіць без звычайнай стомленасці на пяць-сем кіламетраў больш.
– Ты хочаш сказаць, што ўсе паказчыкі можна паляпшаць?
– Менавіта гэта я і кажу.
– Пачакай, а што менавіта можна палепшыць? Гэта значыць, я разумею, што фізічныя дадзеныя можна натрэніраваць.
– Трэніраваць, як ты кажаш, можна ўсё.
– У сэнсе?
– Мозг – гэта таксама, свайго роду, цягліца. Яго таксама можна трэніраваць.
– Опанькі, а вось адсюль, калі ласка, больш падрабязна.
– Лакі, я ўжо задзейнічала ўсе свае магчымасці для гэтага. Мы маем зносіны з табой і ты атрымліваеш новыя веды. Гэта і ёсць адзін з відаў трэніроўкі. Часам ты атрымліваеш магчымасць кіраваць падзеямі, прымаючы рашэнні, засноўваўшыся, толькі на свае веды і думкі. Я ўсяго толькі кантралюю, каб ты не змог нанесці сабе шкоды. І ведаеш, тая гнуткасць, якой валодае твой розум, заслугоўвае хвалы…
– Ды ідзі ты!
– Сам ідзі! Я сур'ёзна.
– Ну, добра. І калі я стану самым прапампаваным?
– Ніколі! Гэта пастаянны працэс. Ты заўсёды ставіў і ставіш сабе ўсё новыя мэты. Толькі гэтага не заўважаеш.
– Паслухай, Ві… такая справа…
– Ды не мні ты ўжо сіські!
– Добра. Скажы, а вось пакапацца ў маёй памяці яксьці можна?
– А яно табе трэба?
– Слухай, у цябе ў родзе габрэяў не было?
– Не зразумела…
– Пытаннем на пытанне адказваюць габрэі. Дарма. Гэта жарт такі. Калі без усялякіх наступстваў і, пажадана, бязбольна… штосьці дастаць з майго мінулага жыцця…
– Эх, Лакі, Лакі… добра, што-небудзь прыдумаем.
– Дзякуй.
– Так яшчэ няма за што.
– Добра, мы ўжо даўно гуляем. Пайшлі назад.
– Давай.
Прыйшоўшы назад, Лакі вылез з касцюма і пайшоў у душ. Хутка абдаўся і вярнуўся ў пакой. Разаслаўшы ложак, ён нырнуў пад коўдру, адзначыўшы лёгкіх пах дэзынфектанта. Начапіўшы акуляры, Лакі паклікаў Ві.
– Ты чаго гэта яшчэ не спіш? – Ві ў піжаме і велізарных тапках-зайцах была проста цудоўная.
– Хацеў паглядзець на твае любаты.
– Перакрут!
– Добра, добра, проста пажадаць дабранач. У нас на заўтра ўсё гатова?
– Спакойнай ночы. Так, усё падрыхтавана і замоўлена. Заўтра трэба будзе яшчэ сякія-такія дробязі зрабіць, але як я ўжо сказала, гэта заўтра. А цяпер спаць. І рукі паўзверх коўдры паклаўшы.
– Так, мамачка!
– Глядзі мне, а то будуць рукі валасатымі.
– Дабранач.
– Эх, і зваліўся ж ты мне на маю галаву…
– Хто б казаў, а ты б ужо маўчала.
Разгледзеўшы чароўны чырвоны кіпцік на сярэднім пальцы Ві, Лакі зняў акуляры і амаль адразу ж праваліўся ў глыбокі сон.
Дзень трэці
Раніца пачалася раптоўна. Лакі здавалася, што вось толькі што ён лёг і зачыніў вочы, і не паспеўшы заснуць, ужо расплюшчыў вочы. Надзеўшы акуляры, Лакі усміхнуўся, убачыўшы Ві. Тая сядзела на самым краі бачнай вобласці акуляраў у нейкім крэсле і нешта гартала. Больш за ўсё яго ўразіў ручнік, наматаны на яе галаву.