– І тое дакладна, – сказаў Лакі, пажадліва пазіраючы на выкрытыя банкі тушонкі, нарэзаныя цыбулю і хлеб, а яшчэ на дымныя гурткі з кавай ад якіх зыходзіў такі адуралі водар, што страўнік Лакі міжвольна выдаў такую кампазіцыю гукаў, што Віктар Мікалаевіч засмяяўся і, запрашаючым жэстам, паклікаў за стол.

Скончыўшы з сняданкам, вучоны спытаў:

– Ну, не перадумаў?

– Не, Віктар Мікалаевіч. Застаюся.

– Добра. Значыць так, у бліжэйшы час нам трэба расставіць парадку паўтысячы датчыкаў. Адужаш?

– Безумоўна. Скідайце каардынаты.

– Ужо. І ведаеш… дзякуй што застаўся…

– Не разумею…

– Ты нагадваеш мне мяне маладога… ні смагі грошай, ні зайздрасьці… чыстая энергіі жыцця.

– Э-э-э-э…

– Не важна. Гэта ўжо старэчае.

– Віктар Мікалаевіч, я пайду ўжо?

– Так. Так, вядома. З абсталяваннем табе дапаможа Арцём, а ўсё астатняе ты ўжо ведаеш як рабіць. Да таго ж, з табой цяпер твая Ві.

Арцём дапамог Лакі загрузіць датчыкі. Ві дала рэкамендацыі па аптымальным размеркаванні вагі і прапанавала даўкамплектаваць яшчэ пару дзесяткаў датчыкаў.

– Калі ісці маршрутам, які я абрала, то часовыя выдаткі і энергетычныя выдаткі арганізма дазволяць ўсталяваць яшчэ і гэтыя датчыкі. Да таго ж мы зможам абмінуць два патэнцыйна небяспечныя ўчасткі з анамаліямі.

– Ві, а ты ўпэўненая?

– Дакладнасць інфармацыі складае 97%. Такім чынам, верагоднасць майго сцэнара парадку 95%.

– Добра, дамовіліся.

Выйшаўшы з бункера, Лакі зноў залюбаваўся сонейкам.

– Як жа выдатна! Аднак праца не чакае!

Сталкеры віталі яго. Нават калі хтосьці быў заняты нейкай справай, то ўсё адно ўздымаў у прывітанні руку і ўслед за гэтым адтапырваў уверх вялікі палец. Лакі па-дурному ўсміхаўся і ішоў далей. На выхадзе стаялі трое сталкераў. Абмяняўшыся дзяжурнымі фразамі прывітання, яны паціснулі рукі адзін аднаму і пажадалі яму ўдачы.

Ві спраецыравала на забрала трохмерную карту і меркаваны маршрут так, што мэты і шлях не выклікалі ў яго якіх-небудзь цяжкасцяў. Некалькі гадзін працы праляцела практычна адным імгненнем. Зрабіўшы чарговы рывок кальца, Лакі не адчуў стралы датчыка. Машынальна тузануўшы яшчэ раз, і дасягнуўшы дакладна такога ж выніку, ён аслупянеў.

– Лакі, расслабся! На сёння ўсё!

– Ві, я нешта не зразумеў?

– Мы сёння з табой ўляпілі восемдзесят два датчыка. Так што на сёння хопіць. Вяртаемся. Дарэчы, ёсць пара месцаў, куды можна зазірнуць.

– А што там?

– Верагоднасць 78—80% стварэння артэфактаў.

– Бяспечна?

– Расслабся, малы, са мной не прападзеш.

Усміхнуўшыся «малому», Лакі махнуў рукой з кувалдай, і ўжо на хаду чапляючы яе, рушыў па шляху, пракладзеным Ві. Карыстаючыся яе рэкамендацыямі, ён займеў два невялікіх артэфакта «Кропля» і адзін «Плёнка». Як аказалася, Ві паспела апрацаваць дадзеныя з усёй энцыклапедыі ў камунікатары, а таксама падцягнула з нейкіх сваіх крыніц яшчэ інфармацыю. Спытаўшы дазвол на невялікія папраўкі ў інтэрфейсе, яна знікла з поля бачнасці, пакінуўшы Лакі сам-насам са стрэлкай, якая паказвала кірунак руху. І толькі калі ён падыходзіў да плота вакол бункера, з'явілася Ві.

Гледзячы на яе твар, можна было падумаць, што гэта кот, які скраў, а затым з’еў, літра тры смятаны.

– Глядзі!

Лакі адразу не зразумеў. Але, мабыць, яго сківіца так гучна адвалілася, што ён і сам гэта пачуў. Усе сталкеры былі пазначаныя невялікімі інфармацыйнымі таблічкамі. У іх былі звесткі пра тое, хто гэта, да якой фракцыі належыць, стаўленне да Лакі (сяброўская ці ж нейтральнае) і іншая інфармацыя.

– Як? Як ты гэта зрабіла?

– Ой, дык тут усё проста. Не затлумляйся. Ты лепш скажы, чаго можа падправіць?

– Блін, Ві, ты зрабіла… выдатную штуку. Дзякуй.