Bu xəbərdən sonra Kişmişi görəndə Mehribanı gülmək tuturdu. Ciddi görkəm alıb sanki nə barədəsə fikirləşən bu oğlanın yaşından böyük görünmək arzusu onun nəzərindən yayınmırdı. Fatma xalagilin çəpərinə yaxınlaşanda, nədənsə Mehriban özünü kinolardakı kimi təsəvvür edərdi. Budur, gözəl bir musiqi çalınır, Mehriban mahnı oxuya-oxuya bağda dolaşır, hər ağacdan bir çiçək dərib qoxlayır. Gözəl bir oğlan da onunla duet oxuya-oxuya çiçəklərdən çələng hörüb Mehribanın başına taxır. Bu gözəl oğlan da, təbii ki, Fərid olardı. Az qala siniflərindəki bütün qızların bir könüldən min könülə aşiq olduqları Fərid.

O il Mehriban səkkizinci sinifdə oxuyurdu. Fatma xalanın yasəmən ağacı sanki həmişəkindən gözəl, həmişəkindən bol açmışdı, onların ətri bütün küçəni bürümüşdü. Çiçək salxımları arasında yaşıl yarpaqlar görünməz olmuşdu. Mehriban onlara baxdıqca baxmaq istəyir, tamaşasından doymurdu.

Bir dəfə məktəbdən qayıdanda qəribə bir əhvalat baş verdi.

– Salam, Mehriban!

Səsə tərəf dönəndə, iki-üç addımlığında dayanıb utancaq baxışlarla, çəkinə-çəkinə onu süzən Kişmişi gördü. İlk dəfə idi ki, Mehriban onun səsini belə yaxından eşidirdi.

– Salam, – Mehriban təəccüblə cavab verdi. Birinci dəfə idi ki, Kişmiş onunla danışırdı. Qonşuluqda yaşadıqları, bir məktəbdə oxuduqları uzun illər ərzində ilk dəfə üz-üzə dayanıb kəlmə kəsirdilər.

– Axşam sənə söz deyəcəyəm, bircə dəqiqəliyə bayıra çıxarsanmı? – Kişmiş onun gözlərinin içinə baxmaqdan qorxurmuş kimi tez-tez kirpiklərini qırpırdı. Bu vəziyyətdə yaman gülməli görünürdü. O, cavab gözləmədən: – Mən belə fit çalacağam, – deyib bülbül cəh-cəhinə bənzər səslər çıxardı. Mehriban sual verməyə, nə isə soruşmağa macal tapmamış, oğlan bir göz qırpımında öz həyətlərinə girdi. Bu, elə tez, elə ani baş verdi ki, Mehribanın təəccüblənməkdən başqa çarəsi qalmadı.

«Görəsən, Kişmiş mənə nə deyəcək?» – deyə yolboyu fikirləşdi, amma ağlına heç nə gəlmədi. Məktəbə çatanda Kişmiş də, onun dediyi sözlər də yadından çıxdı.

Gecə yarısı pəncərəsinin altından bülbül cəh-cəhi eşidəndə Mehriban yerindən dik atıldı. Ağlına ilk gələn Kişmişin səhər ona dediyi sözlər oldu. «Bu da söz deməyə vaxt tapdı da», – deyə ürəyində ona acığı tutdu. Evdəkilərin duyuq düşəcəyindən qorxub, əvvəlcə yerindən tərpənmək istəmədi. Amma quş cəh-cəhi bir də təkrar olunanda ehmallıca qapını açıb otaqdan çıxmaqdan başqa çarəsi qalmadı.

Həyətə düşüb, çöl qapısını açanda Mehriban gözlərinə inanmadı: Kişmiş bir qucaq yasəmənlə küçədə dayanmışdı. Böyük çiçək dəstəsinin arxasından Kişmişin başı güc-bəla ilə görünürdü. Mehribanı gülmək tutdu. Amma tez özünü ələ alıb bunları haradan dərdiyini, niyə gecənin bu vaxtı gətirdiyini soruşmaq istəyirdi ki, Kişmiş yasəmənləri ona verib, bir göz qırpımında qaranlıqda gözdən itdi. Bu, elə tez, elə ani baş verdi ki, böyük çiçək dəstəsi ilə qaranlıqda tək qalan Mehriban özünü itirib nə edəcəyini bilmədi.

Çox sevdiyi yasəmənlər bu dəfə ona sevinc yox, qorxu qarışıq məyusluq gətirdi. İndi bu qədər gülü neyləsin? Evə aparsa, ondan soruşmazlarmı ki, gecə yarısı gülləri ona kim verib, nə münasibətlə verib? Atasının sərt üzü gözləri qarşısında canlandı. O, bilsə ki, qızına gecə vaxtı kimsə gül bağışlayır, Allah bilir, onu necə cəzalandırar.

Mehriban həyətdən ehmalca bağa keçdi. Evdəkilərin duyuq düşə biləcəyi qorxusu onun qaranlıq qorxusunu üstələmişdi. Gülləri gizlətməsə, evdə tufan qopardı. Həyəti axtarıb bir vedrə tapdı. Onu su ilə doldurub, gülləri içinə yığdı, kimsə görməsin deyə qarağat kollarının dalında gizlətdi. Sonra isə ayaqlarının ucunda ehtiyatla içəri girib yatağına uzandı. Xeyli vaxt gözlərinə yuxu getmədi. Ürəyinin döyüntüsü onu yatmağa qoymurdu. Yasəmən salxımları arxasında görünməz olan Kişmişin gülməli sifəti təkrar-təkrar onun gözləri qarşısında canlanırdı. Heyf ki, bu gülləri gətirən Fərid deyildi. Əgər onları Fərid gətirmiş olsaydı, bu dünyada Mehribandan xoşbəxt adam olmazdı. Bu fikirlərlə yalnız səhərə yaxın yuxuya getdi.