Ибо отсюда ясно следует, что наша душа бессмертна, упорядочена среди Божественных душ и имеет с ними общую связь. – - Что касается страстей и действий, то о страстях можно говорить применительно к нашей душе, ибо в ней описывается, как она возникает, как течет вновь и как впадает в порождение; действия же относятся к изменчивым душам. – - Постигать истину, а не просто видеть ее бессмертие; ибо в этом ее суть, природа и истина. – - По необходимости, он пришел к установлению бессмертия души, как бы подходя к этому через анализ, как он сам позже сформулирует. Существует особый тип анализа. О любовь, ты – причина величайших благ, ибо высшее из благ – счастье, а счастье – это уподобление божественному; мы уподобляемся божественному, соприкасаясь с теми же вещами; мы соприкасаемся с теми же вещами, воспринимая умопостигаемую красоту; и мы видим ее, вспоминая ее, присутствуя здесь; и мы вспоминаем ее всякий раз, когда видели ее раньше; и мы задаемся вопросом, бессмертна ли наша душа; таким образом, необходимо сначала показать, что душа действительно бессмертна; ибо если она не бессмертна, то все последующие аргументы излишни и тщетны. Ибо куда она может вернуться? Если она бессмертна, значит, когда-то ее видели, вспоминая умопостигаемую красоту; значит, она соединяется с теми же вещами, что и боги; значит, она становится подобной им; значит, она счастлива и достигает величайших благ. Действительно, эта божественная и возвышающая любовь заботится о ней, и таким образом, подойдя определенным образом к методу анализа, он пришел к тому, чтобы сначала подготовиться к бессмертию души. Доказав это, он сочиняет все, что следует далее. – - «Проще было бы проанализировать это так», – предлагает он любовнику-божеству относительно умопостигаемой красоты и действительно, к кому бы он передал свою особу. Он сделает это, если напомнит ему об этой красоте здесь. Он напомнит ему, если покажет бессмертную часть его души; ведь он также напоминает ему, когда может, ибо нет необходимости сначала обсуждать бессмертие: ах! рассуждение: не обо всех (ибо даже не о муравье), но о том, как он сам поступает, как божественный, так и человеческий.
***
Περὶ τριῶν μανιῶν εἰπὼν τῆς τε μαντικῆς καῖ τῆς τελεστικῆς καὶ τῆς μουσικῆς, περὶ τῆς Eρωτικῆς Yπερέθετο νῦν εἰπεῖν ὡς ἑϑῆς Eρῶν περὶ αὐτῆς· ἔδει γάρ τινα πρὸ αὐτῆς ἀποδειχθῆναι, Eπεὶ γὰρ ἡ Eρωτικὴ εἰς τὸ νοητὸν βούλεται καλλος ἀνάγειν τήν ψυχἠν, ἔδει προτερον περὶ ψυχῆς ποιήσασθαι τὸν λογον καὶ τῆς τῶν ϑείων ψυχῶν χορείας καὶ περὶ τῆς συμπιριπολήσεως τῶν τε ἅλλωκι καὶ τᾶων ἡμετέρων ψυχῶν, καὶ πολὺ προτερον περὶ τῆς ἀθανασίας αὐτῶν, ὃ καὶ ποιήσει ἑϑῆς. Καὶ οὕτως Eπάϑει μετὰ ταῦτα· " ἔστι δὴ οὐν δεῦρο πᾶς ἠκιον λογος περὶτῆς τετάρτης μανίας· " καὶ οὕτως Ι ἑφεϑῆς Eρεῖ περὶ τῆς Eρωτικῆς. Διὰ ταῦτα μὲν οὐν ἀπεσιώπησε Ι νῦν τὰ περὶ τῆς Eρωτικῆς· δῆλος δ Eστὶν Eν τούτοις ὁ Πλάτων εἰδὼς καὶ ἄλλους Eνθουσιασμοὺς παρὰ τούτους τοὺς τέσσαρας· εἰπε γὰρ ἔχειν εἰπεῖν καὶ ἀλλα πλείω μανίας εἰδη γινομενα ἀπὸ ϑεῶν. Τὸ δὲ Eπ ὠφελείᾳ τοῦ τε Eρῶντος καὶ τοῦ Eρωμένου γίνεσθαι τήν φιλίαν οἰκεῖον τῆς Βείας Eρωτικῆς. 0 μὲν γὰρ Λυσίας ἀκολάστως Eρῶν Eαυτῷ μὲν δοκοῦσαν ὠιρέλειαν περιποιεῖ, τῷ δὲ Eρωμένῳ μεγίστην βλάὸην· ὁ δὲ σώφρων ἔρως αὐτὸν τὸν ἔχοντα ὠφελεῖ· ὁ δὲ Eνθους Eραστὴς κοινὴν τὴν ὠφέλειαν Eαυτῷ τε καὶ τῷ Eρωμένῳ περιποιεῖ· εἰς ἑαυτὸν γὰρ Eπιστρέφει τὸν Eρώμενον καὶ ἅμα τὴν τοῦ νοητοῦ κάλλους Βεωρίαν ποιοῦνται. Σημειωτέον δὲ παρά Πλάτωνι τὸ τῆς εὐτυχίας ὄνομα οτι δὴ οὐκ Eπὶ τῶν Eκτὸς ἀλλ Eπὶ τῶν ψυχικῶν ἀγαθῶν τήν μεγίστην εὐτυχίαν τάττει. Πάνυ δὲ θαυμαστῶς εἴρηται περὶ τῆς ολης ἀποδείϑεως τῆς παλινῳδίας τὸ δεινοῖς μὲν, Ι τουτέστι τοῖς Eριστικοῖς, ἄπιστον αὐτὴν εἰναι, σοφοῖς δὲ πιστήν. Ἡ μὶν γάρ τις τῶν ἀποδείϑεων χρῆται λήμμασι τοιούτοις ἅτινα πάντα ἄνδρα καὶ ἑκοντα καὶ ἄκοντα τὸ δὴ λεγομενον καταναγκάσει πεισθῆναι, ὡς Eρεῖ τά περί ἀθανασίας ψυχῆς, ἡ δέ τις χρῆται τοιούτοις λήμμασιν ἀ τοῖς μὲν λογικωτέροις καὶ Eριστικοῖς τῶν διαλεκτικῶν καὶ παντὸς τοῦ λεγομένου λογον ἀπαιτοῦσιν ἔσται ἄπιστα, τοῖς δὲ Eπιστήμοσι καὶ Eπιῧλητικοῖς καὶ βραχείας μονον ἀναμνήσεως δεομένοις παντὸς μᾶλλον ἔσταιπιστά, Οὐτοι δέ εἰσι μεν οἱ καὶ τὴν ἀθανασίαν τῆς ψυχῆς ἑαυτῶν ἑωρακοτες, ταῦτα δέ Eστιτὰ περὶ ϑεῶν. Τὰ μὲν οὐν περὶ ἀθανασίας ψυχῆς δι ἀναμφισὸητήτων ἀποδείϑεων κατασκευάσει ἀπ αὐτῆς τῆς οὐσίας τῆς ψυχῆς τὰς ἀποδείϑεις φέρων· εἰς μέντοι τοὺς περὶτοῦ Διὸς λογους καὶτῶν ἡγεμονων ϑιεῶν καὶ τῶν ἑπομένων τούτοις Βεῶν καὶ δαιμονων καὶ ψυχῶν τῶν τε ϑείων καὶ ἀνθρωπίνων καὶ εἰς τήν ϑέαν τοῦ νοητοῦ κάλλους ἀνάγων τὴν ψυχὴν καὶ τὸν Yπερουράνιον τοπον, οὐκέτι ἀϑιοῖ αὐτὰ ἀποδεικνύναι, ἀλλ ἀποφαντικῶς ἀποφαίνεται περὶ αὐτῶν, ἅτε δὴ τῷ ὄντι Eνθουσιῶν. Διαλέϑεται δὲ ἀποφαντικῶς καὶ περὶτῶν Eννέα βίων ὧν Eνα αἰρεῖται ἡ ψυχὴ πράηως Eκ τοῦ νοητοῦ κατιοῦσα. Διὰ ταῦτα καὶ ἄλλα τοιαῦτα πολλὰ οὐκ ἀϑιῶν χρῆσθαι ταῖς λογικωτέραις ἀποδείϑεσιν, ἀλλ αὐτοπτεῖν αὐτὴν Eφ ἑαυτῆς ἀϑιῶν αὐτὰ τὴν ψυχὴν, εἰπε το " ἢ δὲ δὴ ἀποδειϑις ἔσται δεινοῖς μὲν ἄπιστος, σοφοῖς δὲ πιστὴ· δεῖ οὐν πρῶτον ψυχῆς φύσεως πέρι Βείας τε καὶ ἀνθρωπίνης ἰδοντα πάθη τε καί ἔργα τάληθὲς νοῆσαι, η Eπειδὴ γὰρ περὶ τῆς εἰς τὸ νοητὸν κάλλος ἀναγωγῆς ὁ λογος καί ἀναγοντων καὶ ἀναγομένων Eρώντων τε καὶ Eρωμένων πληρούντων τε καὶ πληρουμένων, καί εἰσιν οὶ μὲν ἀνάγοντες καὶ πληροῦντες οἱ ϑεοὶ καὶ πᾶσαι αἱ ϑεῖαι ψυχαὶ [πολὺ δὲ προτερον καὶ αὐτοὶ οὶ ϑεοὶ καὶ πᾶσαι αῖ Βεῖαι ψυχαὶ] ἀγγελικαί τε καὶ δαιμονιαι καὶ ὴρωϊκαὶ Eφιέμεναι τοῦ ϑείου κάλλους καὶ ἑπομεναι τοῖς ἡγεμοσιν αὐτῶν, καὶ ὥς φησι πρώτῳ τῷ ἡγεμονι Διὶ, αἱ δὲ ἀναγομεναι ὡς Eν Eσχάτοις αἰ ἀνθρώπειαι ψυχαὶ, διὰ δὴ τοῦτο περὶ ϑείας ψυχῆς κα)Ι ἀνθρωπίνης τὸν λογον ποιήσεται, δηλονοτι τῆς λογικῆς.