Мөмкинлекнең бәлки соңгылары,
Сизелмичә генә югалды…
Өметләрме барыбер кабынмыйча,
Офык артларына юл алды…
Татып карамыйча аңлау авыр,
Иманныңда нинди булуын.
Тәүбә итү, күңелләргә бирә,
Иман нуры белән тулуын…
Бик аяныч әгәр ишетмәсәк,
Раббыбызның әйткән сүзләрен.
Нигъмәтләрен кире каккан кебек,
Гомер диеп дөнья гизгәнең…
Тәүбә бит ул бары аңлый алу,
Ялгышларың чиксез булганын.
Төзәтергә теләп син шуларны,
Таба алганың дөрес юлларын.
Кая була вакыт
Кая була вакыт, кая китә,
Агамы ул, әллә бетәме.
Гомер буе безнең белән булып,
Көтмәгәндә ташлап китәме.
Кая була… сәгатьтә ком кебек,
Бер мизгельгә генә җитәме.
Ашыктырып, тирән уйландырып,
Ул үзенең колы итәме.
Күрмәгәнне аңлау авырырак,
Сизү өчен кирәк, фикерләү…
Вакыт белән ипле булу кирәк,
Аны узып «лутчы» сикермәү.
Вакыт юлдаш, чордаш, уйдаш,
Сорауларга җавап бируче.
Онытылган диеп уйлаганны,
Үткәннәрдән апып килүче…
Аллаhының бер нигъмәте генә,
Кая китә… белә алмабыз…
Ул вакытның кадерләрен белсәк,
Авыр хәлләрдә без калмабыз.
Кая була вакыт… уйлап кара…
Сиңа бирелгәнен булсада…
Вакыт юк дип әйтү гөнаh булыр,
Дөнья эше өелеп торсада…
Утырасы иде
Әйтәсeләр байтак җыелганra…
Бер утырасы иде сөйләшеп.
Кайвакытта җиңелермен кебек,
Авыр уйлар белән көрәшеп.
Үкенгәннәр, әллә үтелгәннәр,
Кабат – кабат килә уйларга.
Шикле хисләр кинәт усалланып,
Теләгәндәй тотып кыйнарга.
Кереп оялаган йөрәгемә,
Гомер чыга алмаслыклары.
Юллар көтә кебек никтер алда,
Үзең теләп бармаслыклары.
Утырасы иде бер сөйләшеп,
Фикер киңәш белән, кичләрен.
Таралырлар иде шул вакытта,
Авыр болыт кебек хисләрем…
Сынаулары булсын – барысыда,
Шулай итеп, кабул итәек…
Барысыда үтә бу тормышта,
Бу халәттә… сабыр итәек…
Утырасы иде бер сөйләшеп,
Уйлар хисләр белән бүлешеп.
Иң кыйммәте шундый кеше булу,
Сөйләшерлек, шулай күрешеп…
Күңел нинди
Аллаh cүзен, сүздә кушып кушып,
Гыйбәдәттә әгәр булмасак,
Кушканнарын аның үтәмәсәк,
Гамәлләрен белеп кылмасак…
Купшы кием, купшы сүзләр алар,
Тамашалар өчен бик кирәк.
Күз буяуга барысы ошап кала,
Шөкер сүзең булса бик сирәк.
Күңеленә hәркем үзе хуҗа…
Ниндиләрдән генә булсада.
Азлап азлап ул күренеп ала,
Нинди генә гамәл кылсада.
Бер карашы, бер җөмләсе житә,
Кешеләрне кайчак аңларга.
Кеше гомередә бит аз була,
Кайбер күңелләрне аңларга.
Серле дөнья кебек ул күңелләр,
Белеп бетерү мөмкин түгелдер.
Безне җиhан белән бәйләүчедә,
Кешеләрдә, шул ук күңелдер.
Авыл бетми
Авыл бетә диеп чаң сугалар,
«Бетүләргә» юллар салганнар…
Зарланырга өйрәнмәгәннәр бит,
Авылында яшәп калганнар.
Бер яктан ул туган җирләр булса,
Икенчедән яшәү халәте.
Барысында хaләл хезмәт белән,
Таба ала белү гадәте…
Авыл бетми, авыл бетә алмый,
Исемнәре бәлки үзгәрер.
Бутап булмый гадел караганда,
Авыл кешесенең йөзләрен.
Шәhәрләрдә җиңел тормыш эзләү,
Тәккәберлек бераз катыш ул.
Читтән күзәт; авыл малаеның,
Шәhәреннән кайчак кайтышын…
Рәхәт тормыш шулай төзеләме,
Әллә шулай качып китүме…
Олы көтүләргә кушыла алып,
Тормышларны җиңеләйтүме.
Шелтә була алмый берәүгәдә,
Кешеләрнең язмыш юллары.
Ихласырак, гаделерәк кебек,
Авыл кызы, авыл уллары…
Соңгы өмет
Соңгы өмет кебек яңгырыйдыр,
Иң кирәген әйтеп калулар.
Сәнәк белән суга язу кебек…
Кыек мыек, сыза алулар…
Аерылышуны көтү кирәк түгел,
Булмый калмас, алар булырлар…
Өметсезлек кебек тоелсада,
Олы өмет белән тулырлар…
Очрашулар кайчак кирәк булмый,
Әйтәселәр инде әйтелгән.
Башка юллар инде алда көтми,
Кирәк җиргә барып җителгән,
Җирдә тормыш эшкә йөргән кебек,
Һәр кешенең үзе hөнәре…
Эшкә бару, эштән кайту белән,
Үтеп китеп бара көннәре.
Эш белән бит барысы бетми әле,
Башка гамәлләре җитәрлек…
Тамак туйдырулар белән бергә,
Кешеләрне, кеше итәрлек.
Барысыда кала, юкка чыга…
Байлыкларың, кылган эшләрең.
Бәлки саклап булыр булган хиснең,