Напрыклад, лёгка адгадваліся вайскоўцы і паліцыянты – адбітак духоўнасці на іх строгіх нацягнутых асобах казаў пра сябе. Ішло час і будучае пакаленне студэнтаў-фізікаў перадало ў спадчыну гэтую гульню ўжо іншым студэнтам. У 2000-я падключылі да гульні камп'ютар, а менавіта штучны інтэлект. Па вонкавым выглядзе, хадзе штучны інтэлект шукаў сярод пасажырскага струменя хуліганаў і тэрарыстаў. Працэнт угадвання дайшоў да 80 працэнтаў, а гэта вялікі працэнт. Але больш за ўсё адгадвалася ў сімбіёзе кампутара і чалавека. Чалавек бачыў тое, што машына не ў стане бачыць – менавіта адбітак духоўнасці на твары чалавека. Гэта дасягалася малітоўнай практыкай, хаджэннем на службу ў праваслаўны Храм, захаваннем сакрамэнтаў Касцёла. І вось ужо будучы на пятым, заключным курсе вучобы студэнты ўжо што называецца адчувалі ўсіх пасажыраў метро, аўтобусаў, спадарожнікаў у аўтамабілі… Варта адзначыць самыя прасунутыя духоўна студэнты выкарыстоўвалі тое, што называецца пранікненнем ва ўнутраны пачуццёвы свет чалавека такім спосабам «пазнавання» інфармацыі валодаюць манахі, прафесійныя вайскоўцы, суддзі.

Але свет развіваўся, прагрэс быў і хутка ішоў і ў камп'ютарнай тэхналогіі. У 2010-м кампутарам кіравалі ўжо без правадоў, напругай думкі аператара. Хаця не ўсе гэтыя эксперыменты былі здабыткам грамадскасці, але яны былі. І тут узнікла галоўнае пытанне – ці можа камп'ютар вялікай магутнасці прачытаць думкі людзей, напрыклад, якія едуць у аўтобусе? Аказалася можа, але ў тыя часы гэта была грувасткая тэхніка, але ўжо ў 2025 годзе гэтая тэхніка памяншалася да памеру пачка з-пад цыгарэт. Вядома, па-ранейшаму вялікі вынік у ідэнтыфікацыі асобы даваў сімбіёз чалавека і кампутара, а дакладней чалавека і Штучнага Інтэлекту. І тут мы падыходзім да асноўнага навуковага эксперыменту каманды даследчыкаў на «Пегасе». Вось у чым сутнасць. Знаходзячыся ў аўтобусе чалавек з камп'ютарам, няхай нават самым маленькім, знаходзіцца ў непасрэднай блізкасці ад правяраемага. А раптам гэта тэрарыст? Такім чынам, узнікла ідэя «мацаць», чытаць мыслеобразы людзей на адлегласці – з космасу, напрыклад.

Па магутным пучку прамянёў падавалася хваля звышвысокай частаты, на Зямлі гэты прамень займаў радыус ад пяці да паўметра дыяметрам, у залежнасці ад налад. Аператар праз спадарожнік прамацваў натоўп людзей на прадмет пошуку людзей з негатыўнымі, агрэсіўнымі думкамі. І выявіўшы іх, падключалі ўвесь комплекс аператыўна-вышуковых мерапрыемстваў. Быў і другі бок медаля ў гэтага эксперыменту – перадача энергіі на адлегласці чалавеку, параненаму, напрыклад, хвораму, які ідзе ў дарозе. Па промні з космасу ад спадарожніка аддавалася вызначаная частата, натуральна не чутная ні кім, яна то і задавала тэмп працы галаўнога мозгу чалавека і пры неабходнасці магла зняць усе неабходныя характарыстыкі з параненага ваяра. Але гэта ваенны бок эксперыменту. Усе тэарэтычныя выкладкі былі дваццатых гадоў 21 стагоддзі, а на двары стаяў ужо 2028 год. Так што ўсё і ўзровень тэхнічнай абсталяванасці карабля, і навуковы ўзровень даследнікаў быў на належным узроўні. Склад калектыву быў інтэрнацыянальны, напрыклад Васіль Харын быў рускі, з Пермі, яму было 42 гады і гэта была яго другая касмічная экспедыцыя. Працуючы бортінжынерам і па сумяшчальніцтве біёлагам, ён ведаў амаль усё пра карабель і пра чалавека. «Псіхабіямеханічнай сістэме – чалавек» – як любіў ён казаць.

Камандзір карабля – прафесар Артур Штольц быў з Германіі і яго роля была больш у аб'яднанні намаганняў усіх членаў экіпажа і кіраўніцтва праектам. Ён быў яшчэ і штатным псіхолагам, ён праходзіў навучанне ў адным з манастыроў Швейцарыі.