– У-с-с-сё н-н-нармаль-н-н-а. В-в-вады, к-к-калі ласка…

Ахоўнік адчапіў з поясу сваю пляшку і паднёс яе да вуснаў навукоўца. Зрабіўшы некалькі глыткоў, Віктар Мікалаевіч сказаў:

– Дзякуй табе, Арцём! Перадай Дзіму, каб перавялі бункер ў рэжым абароны. Допуск ўнутр толькі з майго дазволу.

Кароткі ківок і Арцём знік, пакінуўшы Лакі сам-насам з навукоўцам.

Віктар Мікалаевіч падняў руку і Лакі, зразумеўшы яго намер, хутка падышоў да яго і дапамог падняцца. Вучоны зрабіў яшчэ некалькі глыткоў з пляшкі, зачыніў яе і аддаў Лакі. Таму нічога не заставалася акрамя як прычапіць яе да свайго пояса.

– Так. Усё ў парадку. Я ў норме. Пачакайце крыху, трэба прынесці кантэйнер для яго, – і Віктар Мікалаевіч паказаў на артэфакт, весела пабліскваючага на ўжо ладна завялым лісце.

Змясціўшы артэфакт у кантэйнер, Віктар Мікалаевіч пачаў разглядаць свае дрыготкія рукі. Праз некалькі хвілін слабым голасам ён вымавіў:

– Лакі… магу я вас так называць? Дык вось. Лакі, гэты артэфакт каштуе велізарную кучу грошай. Я нават наўскідку не змагу сказаць колькі, таму што за апошнія некалькі гадоў гэта ўсяго толькі другі зарэгістраваны выпадак з'яўлення Каменя. Прызнаюся, я і сам спрабаваў «скармліваць» з дапамогай сталкераў розныя артэфакты розным анамаліям, каб хоць неяк паспрабаваць атрымаць нешта падобнае. Па сваёй сутнасці гэта сапраўды камень. Ніякіх паляпшаючых уласцівасьцяў, ніякай пагрозы… амаль нічога, за выключэннем рэзка падвышанай канцэнтрацыі рэдказямельных матэрыялаў і некаторай колькасці матэрыялаў, якія не маюць аналагаў на нашай планеце. Я не кажу пра ўмяшальніцтва іншапланецян ці пра нешта падобнае. У свой час я высунуў гіпотэзу аб тым, што знаходзячыся ў розных анамаліях адзін або некалькі артэфактаў ўтвараюць вось такую субстанцыю, у якой адбываюцца некалькі выдатныя ад нашага свету ператварэння матэрыялаў. Але калі не заблытваць вас падобнага роду дэталямі, скажу адразу, што вы можаце нават зараз рыхтавацца да адпраўкі дадому. Грошы будуць пераведзеныя на рахунак, які вы самі пакажаце. Законнасць пераводу будзе падмацавана адным з навукова-даследчых інстытутаў. Цяпер вы можаце сабе дазволіць нават не адпачынак, а цалкам забяспечанае жыццё дзе заўгодна. Рэкамендую Кайман. Ніякіх падаткаў, цёплае мора, танная ежа і выпіўка, нядрэнная нерухомасць. З наяўнай сумай грошай, вы зможаце стаць уладальнікам нядрэннай яхты. Думаю, што тысяч за дзвесце-дзвесце пяцьдзесят амерыканскіх даляраў можна ўзяць добрую пасудзіну. І не глядзіце вы на мяне як на вар'ята. У вас яшчэ застанецца некалькі мільёнаў гэтых самых даляраў. Так што збірайцеся дадому.

– Дадому… – Лакі не ведаў, ці то яму радавацца, ці то яшчэ неяк рэагаваць на тое, што адбываецца.

– Віктар Мікалаевіч, можна звярнуцца?

– Вядома ж, вядома ж. Што вас цікавіць?

– Вось вы сказалі збірацца дадому… але вось тут і праблема. Дом – гэта дзе? Ды што там дом! Я ж, па сутнасці, нават не ведаю хто я!

– Э-э-э-э, ну, тут не праблема. З наяўнымі ў вас грашыма, вы можаце пачаць жыццё з абсалютна чыстага ліста. З новымі дакументамі, новай асобай.

– Я… не хачу…

– Прабачце, што вы сказалі?

– Віктар Мікалаевіч, я хачу застацца.

– Гэта значыць як? Лакі, напэўна, я не зусім дакладна выказаўся ці вы штосьці не зразумелі. Многія сталкеры, прыйшлі ў Зону, каб банальна зарабіць сабе на жыццё і старасць, потым сысці адсюль і больш ніколі не працаваць. Гэта месца небяспечна. Нябачная радыяцыя, анамаліі, мутанты, ваюючыя групоўкі і проста сквапныя людзі – вось мінімальны камплект «радасцяў» Зоны. Вам жа выпаў рэдкі шанец, трапіўшы сюды, адразу жа выбрацца адсюль.