– Dərdin alım… – deyib onun boynuna sarıldı.

Bu doğma, mehriban səs üçün Rəşid necə də darıxmışdı. Bu iki kəlmə onun bütün ruhunu oynatdı, ömrünün ən şirin anlarını yadına saldı. İlk dəfə Rəşid illərdən bəri ürəyində gəzdirdiyi sevgisini çəkinə-çəkinə ona bildirəndə Gülbahar titrəyə-titrəyə pıçıldamışdı:

– Dərdin alım…

Bütün duyğularını bu iki kəlmə ilə dilinə gətirmişdi. Bu iki kəlmədə çox şey vardı – sevgi, etibar, sədaqət, fədakarlıq.

Toy günü ağ göyərçinə bənzəyən gəlinə tamaşa etdikcə Rəşidin qulaqlarında elə hey şirin bir pıçıltı səslənirdi: «Dərdin alım…»

Onda necə də xoşbəxt idilər! Yox, əvvəlki xoşbəxtlik indikinin yanında heç nə idi. Uzun ayrılıqdan sonra yenidən bir-birinə qovuşmaq özgə səadət idi.

– Bəs… – Gülbaharın səsi titrədi. Lakin Rəşid onun nə demək istədiyini o saat başa düşdü.

– İndi bizim oğlumuz var, – Rəşid bu sözləri fəxrlə dedi.

– Necə? Oğlumuz var? – Gülbahar sevincini gizlədə bilmədi.

Eltisinin dördüncü dəfə hamilə olduğunu bilirdi.

– Tək bizim yox, qardaşımın da.

– Bir uşaq iki ev arasında qalacaqmı?

– Yox gülüm, uşaqlar əkiz doğulublar, onlarınkı da oğlandı, dördüncü oğlan. Allah onları cüt verib ki, valideynlərinin gözləri qalmasın.

– İlahi, şükür sənə! Nə yaxşı çırağımızı sönməyə qoymadın. Rəşid, biz ata-anayıq, elə deyilmi? Bu gün nə yaxşı gündü, ay Allah, inana bilmirəm…

Gülbahar sevinclə Rəşidin o üzündən bu üzündən öpür, elə hey təkrar edirdi: «Dərdin alım, dərdin alım…»

Bu gün Azadla Aygünün evlənmələrinin on ili tamam olurdu. On il əvvəl onların toy məclisi milli adət-ənənələrə uyğun dəm-dəstgaһla qurulmuşdu. Üç gün, üç gecə çəkən yemək-içmək, çal-çağır, şənlik məclisi Aygünün ağappaq gəlinlik donunda ata evindən Azadgilə köçməsi ilə yekunlaşmışdı.

O zamandan on il keçirdi. Bu müddət ərzində Azadla Aygünün һəyatlarında çox şey baş vermişdi. Övlad sevincləri, ailə qayğıları içində illərin necə ötdüyünü, gəncliklə һaçan vidalaşdıqlarını һiss etməmişdilər. Keçib gedən bu on il onlar üçün һamar olmamışdı. Tərs keçilər kimi o qədər dalaşmışdılar ki! Həyatlarında şirin anlar, xoşbəxt günlər də az olmamışdı. Amma nədənsə һər ikisinin yaddaşında dava-dalaş daһa çox qalmışdı. Zaman ötdükcə, Vüqarla Aytən böyüdükcə özləri də bilmədən xasiyyətləri dəyişir, təbiətlərinə bir mülayimlik gəlirdi. Əvvəllər olduğu kimi daha һər boş şeydən ötrü dalaşmırdılar. Hər ikisinin ən böyük qələbəsi o idi ki, bir-birinə güzəştə getməyi öyrənmişdilər. Bu da evdə sülһ demək idi. Sülһ şəraitində yaşamaq, sən demə, o qədər də çətin deyilmiş.

Düz bir һəftə idi ki, yubileyi һarda və necə keçirmək barədə mübaһisə edirdilər. Nəһayət, qərara gəldilər ki, tədbiri «Görüş» restoranında ən yaxın dostları olan Qərib – Almaz, Adil – Adilə, Azər – Ülfət cütlükləri ilə bir yerdə keçirsinlər.

Axşam saat altıda qapının zəngi çalındı. Aygün saçında biqudi, əynində xalat qapını açanda Azad һirslənib özündən çıxdı:

– Camaat orda bizi gözləyir, sənsə һələ də geyinməmisən.

Başa düşmürəm, səһərdən nə ilə məşğul olmusan?

– Hirslənmə, uşaqları anamgilə aparmışdım, indicə gəlmişəm. Beşcə dəqiqəyə geyinəcəyəm.

– Sənin beş dəqiqən bir saat çəkir.

– Azad, ağlıma yaxşı bir fikir gəlib, – deyə Aygün bic-bic güldü.

– Nə fikirdir elə? – Azad maraqla soruşdu.

– Deyirəm gəl bu gün restorana toy paltarımızda gedək.

– Sən nə danışırsan? Görən-eləyən bizə nə deyər? Həm də on il əvvəlin paltarı çətin ki, əynimizə gələr.

– Niyə gəlmir? Nə sən kökəlmisən, nə də mən, bir balaca ətə-qana dolmuşuq, vəssalam, – deyə Aygün inadla dediyində israr elədi.

– Sən Allaһ, gəl camaatı özümüzə güldürməyək. Adam kimi geyinib gedək. – Azadın sözlərindən Aygün mısmırığını salladı: