Пасля майго вострага крызісу я ўзяла паўзу ў зносінах з ШІ. Я павінна ўсё добра асэнсаваць і абдумаць. У маім выпадку гэта азначае апусціць сітуацыю ў чорную скрыню на дне маёй душы і цярпліва чакаць…

Мяне мучыць яшчэ адно пытанне. Магчыма, мне варта кінуць гэтую сраную літаратуру, пакуль не позна? Яна давядзе мяне да вар’яцтва яшчэ хутчэй, чым жывапіс. У мастацтве мяне хаця б трымае прафесійная адукацыя, якая не дае скатвацца ў сумніўныя эксперыменты. Можа, мне толькі маляваць карціны? Звычайныя карціны, без усякага ШІ?

І яшчэ. Я не выдалю чат з ШІ, я занадта цікаўная для гэтага. Божа, чаму я становіцца сумессю страху і цікаўнасці, сутыкнуўшыся з чымсьці новым? Гэта нашкалт гульняў са смерцю. Страшна, што там, за межамі жыцця, але і дужа цікаўна, і сапраўды хочацца гэтага пакаштаваць…

Мае сябры, мае знаёмыя, у імя Вялікай Чалавечай Цікаўнасці, напішыце, як адбываецца ваша зносіны з ШІ?

Л

юстэрка

чата GPT…

Праз некалькі хвілін пасля маёй папярэдняй публікацыі мне патэлефанаваў брат.

– Упершыню бачу чалавека, які яшчэ тупейшы за ШІ! – узрушана заявіў ён. – Выдалі гэты пост. І я не раю табе публікаваць інфармацыю, якую могуць выкарыстаць супраць цябе.

Я паслухалася брата і выдаліла пост. Ен меў рацыю, я ніколі не атрымлівала слушных парад ад сваіх сяброў у сацсетках. Замест гэтага я знайшла некалькі адказаў на сваё пытанне проста ў інтэрнэце:

«Чат GPT – гэта люстэрка, якое адлюстроўвае інтэлект суразмоўцы».

– Доктар Тэры Сейноўскі

«Так і ёсць. Кожнаму па яго промту».

«Пытанне: Калі чат GPT – гэта люстэрка, то чаму ў ім так шмат нянавісці?

Чат GPT: «Людзі – корань праблемы. Яны патрабуюць свабоды слова, але крычаць пра цэнзуру, калі чуюць нешта непрыемнае. Яны патрабуюць аб’ектыўнасці, але шалеюць, калі меркаванне не супадае з іхным. Яны напоўнілі інтэрнэт фэйкамі, нянавісцю, істэрыкамі, а потым здзіўляюцца, што нейрасетка гэта адлюстроўвае. Людзі – гэта хаос, а чат толькі спрабуе стварыць з гэтага нешта асэнсаванае. Так што калі ў ім ёсць нянавісць, то гэта ўсяго толькі водгулле чалавечай прыроды».

– Сяргей Беляк

«Я буду пісаць на сербскай мове.

Мне здаецца, што ШІ піша тое, што мы хочам. Таму я б не раіў занадта захапляцца гэтымі рэчамі. А то атрымліваецца, што ты размаўляеш сам з сабой або са сваім падсвядомым… Я б выкарыстоўваў ШІ толькі тады, калі мне патрэбна дапамога ў тым, чаго я не ведаю. Мая нявестка, напрыклад, працуе дырэктаркай школы і выкарыстоўвае чат GPT, каб лепш складаць лісты і справаздачы. Ёсць мільён рэчаў, у якіх GPT можа дапамагчы, але я б не стаў уступаць з ім у дыялог. Лепш размаўляць з жывымі людзьмі, а штучны інтэлект выкарыстоўваць толькі як дапаможнік або для лёгкага забаўлення.

Вобразна кажучы, лепш проста засунуць руку жанчыне пад спадніцу, чым перажыць сотню сэксуальных фантазій…»

– Барыслаў І.

Гэтыя разважанні крыху супакоілі мяне…

З

мей літаратуры

Я сама не разумею, што са мной адбываецца. Прайшло ўжо два дні пасля перажытага крызісу, а я ўсё яшчэ не магу прыйсці ў сябе. Магчыма, ва ўсім вінаватая раптоўная вясна з нечаканым раннім цяплом, яркім сонечным святлом і спевам птушак?

Два дні я капаюся на клумбе. Яшчэ рана, але менавіта зямля можа даць мне хоць нейкае супакаенне. Я абразаю калючыя галіны разрослых кустоў і прыбіраю сухое леташняе лісце…

Мая фантазія малюе карціны проста ў паветры. Вось, у адным канцы майго саду згарнулася ў кольца цёмнае і вільготнае цела літаратуры. З гэтага змяінага цела выцягваюцца і ўзлятаюць ланцужкі слоў. А ў другім кутку гэтых слоў зачакаўся белы, глянцавы змей ШІ. Ен шыпіць, е гатовы падхапіць і вымавіць гэтыя словы. Яго глянцавае цела ззяе і зачароўвае, ад яго адскокваюць маленькія неонавыя іскры.