– Так точна, бачыў.

– Што думаеш?

– А што я магу думаць?

– Ты мне дурня не ляпі! – крыкнуў начальнік.

– Вінаваты…

– Ну, карацей, Астапеня, спытаю прама: ты пісаў?

– Не, не я, – сказаў я цвёрдым тонам, гледзячы палкоўніку прама ў вочы.

– Хм… А я вось на цябе падумаў.

– Гэта я ўжо зразумеў.

– Ну раз не ты, то добра. Давай тады займіся гэтай справай. Трэба знайсці гэтага мастака *ляць маць яго… Зайдзі да Колі. Хай табе пакажа запісы з камер. Круціся як хочаш, а знайдзі гэтага *ляць Айвазоўскага…

– Айвазоўскі пісаў марскія пейзажы, – сказаў я і тут жа прыкусіў язык.

– Ты што яшчэ і разумнічаць будзеш? – з кіслай усмешкай спытаў начальнік.

– Не.

– Пайшоў нахрэн адсюль да Колі! – загрымеў Аляксандр Браніслававіч, узнімаючыся з крэсла і хутка чырванеючы.

– Ёсць! – спалохана крыкнуў я і, чаканячы крокi, выйшаў з кабінета, пачуўшы ў спіну «Змагар, маць тваю».

– Здарова, Андруха змагарок, БЧБ не захапіў? – сказаў Коля, калі я ўвайшоў у яго кабінет. – Ты, мабыць, наконт запісаў з камеры над сценкай, на якой гэты хрэнаў надпіс, так?

– Так, – адказаў я.

– Няма там нічога.

– Як гэта нічога няма? – прамармытаў я. – З крайняй камеры павінна быць бачна.

– Павінна, але не бачна, – сказаў Коля.

– Мда… – сказаў я задуменна.

Праз тыдзень надпіс зафарбавалі, а яшчэ праз дзень ён з'явiўся зноў.

– Ну як поспехі? – спакойна спытаў Аляксандр Браніслававіч, але маё звыклае вуха пачула ледзь улоўныя ноткі гневу ў яго голасе.

– Я… я не ведаю… – прамармытаў я.

– А хто ведае? Хто павінен, маць тваю, ведаць, – зароў начальнік. – У Колі быў ці бегаў на мітынг з БЧБ?

– Так точна, быў, – адказаў я.

– І што? – спытаў палкоўнік.

– Нічога. На вiдэа нічога няма.

– Маць вашу, ды як на вiдэа можа нічога не быць, калі крайняя камера ахоплівае гэтую сценку, а?

– Я… я не ведаю… – прабуркаў я.

– Трыдварасы, маць вашу, – бушаваў начальнік. – Добра, я сёе-тое прыдумаў, – сказаў ён трохі супакоіўшыся.

Праз тыдзень над тым самым месцам, якое аблюбаваў для сябе няўрымслівы мастак, паставілі яшчэ адну камеру. Надпіс паспелі зафарбаваць за два дні да гэтага. Аднак праз некалькі дзён ён з'явіўся зноўку, а Коля далажыў, што і новая камера не змагла зафіксаваць няўлоўнага аматара жоўтай фарбы.

– Ты мне пакладзеш пасведчанне на стол, змагар! – пагрозліва прашыпеў палкоўнік, калі я зноў увайшоў у яго кабінет.

– Ды за што? – амаль выгукнуў я.

– А за тое, змагар, – адрэзаў Аляксандр Браніслававіч.

– Ды я ж не вінаваты… Што я магу зрабіць?

– Тое-сёе можаш, тваю маць, – сказаў палкоўнік, злёгку пастукваючы пальцамі па стале і радасна пасміхаючыся. – З сённяшняй ночы будзеш дзяжурыць у машыне і падпільноўваць гэтага Айвазоўскага…

– Айвазоўскі… – пачаў я.

– Што? Што ты там хацеў сказаць? – спытаў Аляксандр Браніслававіч, злёгку прыўздымаючыся ў крэсле.

– Не, нічога, – адказаў я і апусціў вочы.

– Вось так лепш, – заўважыў начальнік. – Можаце ісці, Астапеня.

Тры наступных ночы я дзяжурыў у машыне, запаркаваннай непадалёк ад сценкі, на якой перыядычна красаваўся жоўты надпіс. Было вельмі цяжка, але я дамогся выніку! Надпіс не з'явіўся.

– Ну вось бачыш, Андрэй, – сказаў Аляксандр Браніслававіч, – ёсць вынік. Можа пакінуць цябе дзяжурыць яшчэ на месяцок?

– Але… – пачаў я.

– Ну хай там, – сказаў палкоўнік і засмяяўся. – Бачу, што ты ледзь на нагах стаіш. Можаш адаспацца. Скачы дадому, як гэтая ваша Павоня.

– Пагоня! – паправіў я.

– Вольны! – сказаў палкоўнік і махнуў рукой.

Я выйшаў з кабінета. А праз два дні жоўты надпіс: «Дыктатура» зноўку віднеўся на сцяне ўправы. Ён здаваўся нават крыху большым, чым папярэднія. Я быў у жаху, прадчуваючы, што зараз зробіць са мною начальнік. Але мяне ніхто не выклікаў. Усё было ціха. А яшчэ праз некалькі дзён да непераможнага жоўтага слова, якое чамусьці не сталі зафарбоўваць, дадаўся больш дробны і каравы надпіс, зроблены чырвонай фарбай. Гэта было адно слова: «пралетарыяту».