1989 год. Крым. Гурзуф. Набережная. Дискотека. Легкая танцевальная музыка – диско! Южные дискотеки – это легкие сарафаны, разгоряченные полуобнаженные загорелые девушки и парни. Народ отдыхает.

Мы с друзьями веселимся. Накануне весело посидели в баре. Крымское вино бурлит и играет в крови. Ощущения неземные. Рядом со мной парень, с которым я сегодня познакомилась.

На мне легкая розовая майка и ярко-желтая юбка-баллон. Были тогда в моде такие юбки. Шилась она легко. Берешь большой кусок легкой ткани. С двух сторон втягиваешь резинки. Одна резинка служит поясом, а вторая внизу. Низ юбки подтягиваешь повыше, и получается объемная юбка-баллон.

И вот от резкого движения нижняя резинка моей юбки рвется и мини юбка превращается в макси. Все мы смеемся.

Некоторые считают, что время диско прошло – это не просто несправедливо, это глупо! Дискотеки 80-х вновь вернулись. Только ходят теперь на них наши дети. Как-то побывав на дискотеке 80-х мой сын сказал: «А все же здоровская у вас была музыка!» Для них это просто музыка, а для нас это история…

Некоторые события запоминаются на всю жизнь очень ярко и четко. Есть и у меня такая история. Обычно я её вспоминаю в компаниях, когда начинаются рассказы о всяких житейских приключениях.

2

Снежань 1978 года выдаўся снежным і вельмі сцюдзёным. На 30 снежня я атрымала запрашэнне на вяселле да суседа. З раніцы я пачала збірацца. Адпрасавала сваю самую лепшую сукенку, валасы накруціла на бігудзі, прыгатавала ўсе неабходнае, каб потым нічога не забыць. І вось я ўжо амаль гатова. Стаю перад люстэркам, прыхарошваюся.

Тут адчыняюцца дзверы, і заходзіць мая старэйшая сястра. Яна вярнулася з працы. Мая сястра працавала ў той час на станцыі хуткай дапамогі. Яна крытычным позіркам аглядае мяне і кажа: «Пераапранайся! На вуліцы страшэнны мароз. Сення вось такую ж красуню прывезла, панчохі да ног прымерзлі. Ты хочаш такога?»

Хуценька прыйшлося пераапрануцца, каб не змерзнуць. Сястра яшчэ раз абгледзела мяне і засталася задаволенай.

Раней вяселлі ў вёсцы гулялі аж тры дні. Паўтара дня госці гулялі ў маладай, а потым усе ехалі да маладога. Спачатку ўся моладзь, што была запрошана з боку маладога, збіралася ў яго дома. Накрывалі стал, выпівалі па чарцы, закусвалі і ехалі выкупляць маладую.

Вось і мы сабраліся ў майго суседа. А мы – гэта вясковыя хлопцы і дзяўчаты. Сярод іх дзве мае сяброўкі Іра і Вольга. Іра мая суседка. У Іры есць хлопец Юра, якога запрасілі на вяселле, але ён адмовіўся. Ен не вясковы, а з горада. Юра музыка, грае на гітары. У яго канцэрт.

Зімовыя дні кароткія. На вуліцы мароз -30, снега намяло вялікія гурбы. Зіма. А да нявесты трэба ехаць у другую вёску. Калі напрамкі цераз рэчку і лес, то кіламетраў сем, а калі па дарозе на машыне, то добрых пятнаццаць. Таму трэба было спяшацца.

З дома выйшлі ўжо прыцемкам. Цяпер легкавікі не дзіва, а тады на ўсю вёску можа адзін і знойдзецца. Даўно гэта было, таму не помню, куды дзеўся жаніх, а мы пагрузіліся ў кузаў грузавой машыны, пакрыты брызентам і абсталяваны месцамі для сядзення. У асноўным тут была моладзь: хлопцы і дзяўчаты. Яшчэ з намі ехаў гарманіст. Якое вяселле без гарманіста!

А яшчэ з намі ехала такая тоўстая разбітная цётка. Яна адразу пачала пець. Я раней ведала шмат песен, але песні, што спявала гэта кабета, я чула ўпершыню. Гэта вельмі старыя вясельныя песні. Перад дарогай хлопцы, ды і цетка ўжо добра пагрэліся, таму цётка пела, гарманіст граў, а астатнія раўлі як ўмелі. Цетка нам казала: «Ой добра, добра падпяваеце!» Мы смяяліся і зноў, калі цётка зацягвала «Оооо…», раўлі дзікімі галасамі.